Δηλαδή, πώς την είδατε; Όταν μια υποψηφιότητα για κατιτίς στην Ουνέσκο, ή στην ΔΟΕ η στην Ουέφα, ή σε κάποιον ευρωπαϊκό θεσμό, ξεκινά να οργανώνεται τέσσερα έως επτά χρόνια πριν, καταλαβίγκος πως από το 2021 απέχουμε 16 έως 28 μηνάκια, τα 28 αν υποθέσουμε πως θα υπάρξει ΜΙΑ μείζων εκδήλωση στα κάλαντα της πρωτοχρονιάς του 2022, οπότε δεν υπάρχει καιρός μήτε για να μοιρολογήσουμε πενθώντας την κατάντια του 1922;
Όλα φουσκωμένα, όλα υπερεξογκωμένα, όλα για λάθος στόχευση, ήτοι ένα branding.
Mόνο για να διαβαστεί, να ιδωθεί και να επιλεγεί ό,τι γράφτηκε για εκείνα τα χρόνια, και βέβαια, για να «αναδειχτεί» κάτι απ΄αυτά, μετρήσατε τι χαμαλοδουλειά και τι συστράτευση πρέπει να προηγηθεί;
Και με ποιον φορέα; Την κυρία Αγγελοπούλου με τα εφόδια και την υποδομή του Ιδρύματος Ελληνικού πολιτισμού; Δεν αστειεύεστε απλώς -το ρίξατε στην παλαβή.
Από το «τάμα του Έθνους, στις μεταχρονολογημένες «γιορτές της εκατονταετηρίδας» και στα 150 χρονα επί χούντας ώς το «δώστε καλέ τα μάρμαρα» τίποτε δεν άντεξε, έστω και για μια επανάχρηση. Αυτά που αξίζει να αναδειχτούν, αλλά υπάρχουν, τύπου εθνογραφικού μουσείου ή του «κήπου των ηρώων» του Μεσολογγίου, πόσα δεν χρειάζονται ρεκτιφιέ, δανεισμούς, μεταφορικά, για εκθέσεις, συνέδρια και καραμπινάτες επικοινωνιακές ματαιότητες;
Διακόσια χρόνια και καταφέραμε απλώς να λέμε «γλυπτά» τα Ελγίνεια. Πολύ κακώς. Διότι έπρεπε να θεσπίσουμε το Elgin the looter marbles. Το αληθές εννοώ, όχι το κρυμμένο.
Και μόνο τις γενικολογίες να θυμηθεί κάποιος, απο τα χείλη πρωθυπουργού και αρμόδιας υπουργού, ο στόχος είναι ο θρίαμβος του μακαρίτη του Φαλμεράιερ που θα αγάλλονται τα οστά του εκ του τάφου. Διότι έχουμε ένα φοβερό ταλέντο να στοχοποιούμε «εχθρούς» και να τους ξεκατινιάζουμε. Το master plan προβλέπται φιλάρχαιο, φιλελληνικό, με εκθέσεις-βαλίτσα και πολλούς «επισήμους» για να αγρεύσουμε μια δήλωση-τυπικούρα. Οι μαθητές θα συνεχίσουν να μπλέκουν την 25η Μαρτίου με την 28η Οκτωβρίου. Ασφαλώς θα φωτιστούν και θα αναδειχθούν μέσω ψηφιακής τεχνολογίας, αρκετά «ήχος και φως» και το καλλιμάρμαρο θα γεμίσει συγκίνηση αλλά στο επιπεδο του «όλοι μαζί μπορούμε». Μήτε μια μόχλευση των σωζόμενων αρχείων και εκδόσεων δεν θα ολοκληρωθεί -πάντως μερικά ράφια θα ξεσκονιστούν αδιάβαστα.
Τα διακόσια χρόνια της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας και της Γαλλικής Επανάστασης που δεν στόχευαν μήτε σε γεμάτο ταμείο, μήτε σε τουρίζμο-λαογραφί-φουστανέλλεν, δεν θα διδάξουν κανέναν ημιμαθή που οδεύει προς την παχυλή αμάθεια. Ένα παλαιικό θεατρικό «κανόνι» με περιορισμένες δυνατότητες να στοχεύει παραπάνω από μερικά εκατοστά, θα είναι το εργαλείο μας. Άσε τους καυγάδες πούθε ξεκίνησε ο Σηκωμός.
Ο κύκλος του κανονιού δεν θα περάσει βέβαια από κανένα σκηνικό έστω τυπικής αυτογνωσίας. Δε χρειάζεται, μέρες που έρχονται, να χαλαστούμε άνευ λόγου. Οι συνταγές είναι έτοιμες, οι μπαλαφάρες εκεί, η αποτίμηση άκρως μελαγχολική, ακόμη κι αν χρυσώσουμε τον Καλατράβα δεν προλαβαίνει.
Αλλά ο Σερπετζές θα χρυσωθεί παροδικά από ένα εξωγήινο δειλινό φως. Και θα έχουμε αφαιρέσει όλα τα καρφιά, από τη χώρα, να μη έχουμε που να κρεμάσουμε το αεισιχτίρι μας.
