Πιστέψαμε τόσο πολύ

στο αναπόφευκτο των σκοτεινών ημερών,

μέχρι που ήρθε το φως χωρίς να μας ρωτήσει,

ισχυριζόμενο πως εμείς το καλέσαμε,

πως τις προσευχές μας εισάκουσε,

πως δεν θα ερχόταν αν δεν πιστεύαμε στην έλευσή του.

Μα είχαμε στα αλήθεια πιστέψει;

Να κρατηθούμε από κάπου θέλαμε.

Ένα τελευταίο απελπισμένο τρικ ήταν.

Από που κι ως που να πιστεύαμε σε ένα θαύμα;

Εδώ είναι η πραγματική ζωή.

Εδώ τα θαύματα είναι μόνο σχήματα λόγου.

Εδώ ό,τι λέει η φυσική, το λέει η φυσική.

Εδώ μετά τη φυσική δεν υπάρχει μεταφυσική.

Εδώ το μόνο που υπάρχει είναι το αναπόφευκτο των σκοτεινών ημερών.

Αυτό πιστεύαμε στα αλήθεια, αυτή η μόνη μας πίστη.

Τώρα κλονίζεται συθέμελα.

Τώρα έρχεται το θαύμα και γελά στα μούτρα της.

Τώρα έχει γεμίσει τα μάτια μας το φως του

και τα πνευμόνια μας ο αναστεναγμός του,

ο αναστεναγμός της πιο ανέλπιστης ανακούφισης,

καθώς φεύγουν από πάνω μας εκατό κιλά μολύβι

και από μέσα μας εκατό αβίωτες εκδοχές.

Ποιος μας έπεισε ότι δεν συμβαίνουν θαύματα;

Ποιος μας έριξε στο λούκι της οικουμενικής απόγνωσης;

Τι σόι πλάσμα είναι ένας άνθρωπος που παραδίνεται

σε μια ύπαρξη ανεπίδεκτη θαυμάτων,

λες κι η ύπαρξή του δεν είναι θαύμα από μόνη της;

Μην παραδοθείτε ποτέ.

Δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο να γίνει.

Υπάρχουν μόνο θαύματα.

Που μπορούν να γίνουν.

Που γίνονται.

Που μας εξαπολύουν στο φως

ημερών που τώρα έρχονται,

χρόνων που τώρα αρχίζουν,

χρόνου που τώρα αιωνιώνεται.