Στρατηγεύοντας, δεν πρόκειται να σας κοινοποιήσω εμβριθείς χάρτες για εμπέδωση. Μιλάω για τη θέση της Τουρκίας στον χάρτη. Περιβάλλεται από την Συρία, τα μέρη των Κούρδων, την Αρμενία και την Γεωργία, τον Καύκασο, και πέραν του Ευξείνου, την Ρωσία, την Ουκρανία, την Κριμαία, τη Μολδαβία, τη Ρουμανία, την Βουλγαρία, την Ελλάδα και την Κύπρο. Παραδίπλα, με την διανομή τους, Ισραήλ και Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά τα κράτη και οι περιοχές, αν δεν υπήρχε Τουρκία, αν ήταν μια «γαλάζια θάλασσα» στη θέση της, αυτό θα σήμαινε πως τα μέτωπα Ευρωπαϊκής επιρροής και αμερικάνικων προγεφυρωμάτων, απέναντι στο ρώσικο σύνορο, από Βαλτική έως Καύκασο θα σήμαιναν μια εξαιρετικά πολύπλοκη κατάσταση αμοιβαίας επαγρύπνησης, διαμήκων και τεράστιων ζωνών επιφυλακής και άλλα πολλά και απευκταία για τους δύο συνασπισμούς.
Η Τουρκία λοιπόν, μαζεύει τα μέτωπα, εκλογικεύει τις αντιθέσεις, αφήνει περιθώρια ελιγμών σε περίπτωση γενικής εμπλοκής. Ακόμη κι αν ήταν ουδέτερη, η παρουσία της διχάζει τα επικείμενα μέτωπα. Για τις διηπειρωτικές αυτές αναμετρήσεις, το ότι υπάρχει, δυσκολεύει άσκεφτες επεμβάσεις.
Όχι μόνον υπάρχει, αλλά ανήκει και στο ΝΑΤΟ! Που σημαίνει πως σε μια γενική σύρραξη, τα Βαλκάνια και η Μέση Ανατολή θα βρισκόταν σε ένα είδος μετόπισθεν. Άσχετο που θα τραβούσαν των παθών τους τον τάραχο.Παραμένει κράτος-κλειδί των όποιων εξελίξεων. Ο σχετικά πρόσφατος αλληθωρισμός της προς ρώσικους εξοπλισμούς, Ακούγιου και αγωγούς, με τη Συρία μερικώς ελεγχόμενη από Ρώσους, σε περίπτωση που αλλάξει στρατόπεδο, κυριολεκτικά ή παλαντζάροντας, δημιουργεί στον κατα φαντασίαν ή κατά συνεκδοχή «ανατολικό κίνδυνο» μια απρόμενη και υποχρεωτική δημιουργία νέων μετώπων της Δύσης, σε χώρες που σαφώς η ιδιαιτερότητά τους, δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία προς μία τελική επιτυχή έκβαση του Ατλαντισμού. Άσχετα με τις σχέσεις που ήδη διατηρεί με αυτές τις χώρες η Τουρκία, καλές ή άθλιες, άλλο πράγμα είναι να συντηρείς δέκα μέτωπα κι άλλο να κρατάς ένα ή δύο.
Ο κατέχων τα Στενά, προαιωνίως, εάν ήταν ισχυρός, επικρατούσε. Εάν ήταν ασθενής, τον κομμάτιαζαν.
Σε κάθε περίπτωση, όσο η Τουρκία θέτει ζήτημα Λωζάννης, γαλάζιας πατρίδας, κηδεμονίας χαμένων εδαφών και ΑΟΖ, μη περιμένετε να μη καθήσει με το πάσο της σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων και να μη πάρει, κατά τα συνήθη παζάρια, ένα μέρος από τις διεκδικήσεις της. Ακόμη κι αν οι Ρώσοι την πατήσουνε σαν τον Λάμπρο Κατσώνη, μη περιμένετε από τους Τούρκους να πάψουν να οργανώνουν την νέα επίδειξη μόδας τους. Ο Τραμπ ξέρει τι του μέλλεται αν δεχτεί την πίεση της πολιτικής και νομοθετικής του ισχύος. Δεν ψάχνει παρά μόνον έναν εύσχημο τρόπο να ηρεμήσει τους συμμάχους του, προσδοκώντας παράλληλα σε συμβιβασμό με την Τουρκία.
Ήδη, ψυχανεμίζομαι πως η Ρώσικη επιρροή στα Βαλκάνια δεν έχει εξανεμιστεί, όπως πολλοί πιστεύουν. Απεναντίας, δοξάζω πως το φλέρτ Ελλάδας-βόρειας Μακεδονίας, κατεβάζει μερικά κλικ ενθουσιασμού στις άλλες βαλκανικές χώρες. Οι κανόνες Δικαίου δεν ισχύουν γενικώς με τέτοια στριμώγματα. Η οικολογική θεωρία των αλληλεπιδράσεων, όπου τα φτερά μιας πεταλούδας εδώ, προκαλούν έκρηξη ηφαιστείου αλλού, έχει προέλευση μια στρατιωτική αντίστοιχη θεωρία που έχει δοκιμαστεί εκατό φορές με επιτυχία.
