Προχτές είχα μια πρόταση να γίνω μέλος της διαδικτυακής ομάδας Paros Vessels, που ασχολείται με τα καράβια που σχετίζονται με την Πάρο, και δέχτηκα πρόθυμα. Αν και Αθηναίος την καταγωγή, έχω κάνει την Πάρο ιδιαίτερη πατρίδα μου από το 1986 που πρωτοπήγα στο νησί για να συναντήσω φίλους και, συναισθηματικά, δεν έφυγα ποτέ. Το 2005, τη χρονιά που γεννήθηκε ο γιος μου, μπήκα στο σπίτι μου στην Παροικιά και απέκτησα με τη βούλα την ψυχολογία του νησιώτη, όχι πια του τουρίστα.
Οι νησιώτες φυσικά και ασχολούνται με τα καράβια, είναι το μέσον της σύνδεσής τους με τον Πειραιά και τον υπόλοιπο κόσμο. Οι μεγαλύτεροι έχουν να διηγηθούν ποικίλες ιστορίες από τα πάμπολλα καράβια της γραμμής, αλλά και τα τοπικά και άλλα σκάφη, όλων των ειδών ― επιβατηγά, ποστάλια, κρουαζιερόπλοια, ψαράδικα, τουριστικά, φορτηγά, γκαζάδικα, οχηματαγωγά, RoRo, νερουλάδες κλπ. Τα ήσυχα βράδυα, κάποιοι έμπειροι νησιώτες μπορούν να αναγνωρίσουν ένα καράβι μόνον από τον ήχο της μηχανής του.
Από τη στιγμή που αισθάνθηκα παριανός, άρχισα κι εγώ να ασχολούμαι με τα καράβια: πολλοί από τους φίλους μου στο νησί είχαν δουλέψει στα καράβια, άλλοι δούλευαν ακόμα, άλλοι τα χρησιμοποιούσαν για τις δουλειές τους, άλλοι τα περίμεναν για τους επιβάτες ή για τα φορτία τους κοκ., όλοι πάντως είχαν κάτι να πούνε για αυτά, ένα σχόλιο, μια πληροφορία, μια ιστορία, είτε τωρινή είτε παλιότερη. Κι εγώ τα παρατηρούσα με άλλο σκεπτικό. Και παρατηρώντας τα, πρόσεξα το Jet X.
Το Jet X δεν ανήκε στα μεγάλα, σύγχρονα, επιβατικά καράβια. Ήταν ένα απλό γκαζάδικο, μικρό τάνκερ της Jet Oil, ταλαιπωρημένο από τα χρόνια, που εκτελούσε δρομολόγιο ανεφοδιασμού Κυκλάδων και συνήθως το έβλεπα πλαγιοδετημένο στο ντόκο της Παροικιάς. Το είδα αρκετές φορές ώστε να μου εντυπωθεί η παρουσία του και να το συνδέσω με την καθημερινότητα του νησιού. Το φωτογράφιζα κιόλας όταν έκανα πρωινή βόλτα στα ψαράδικα ή στη λαϊκή (αν και τώρα είμαι αποκλεισμένος στη Λευκωσία και έχω ελάχιστες εικόνες στο λάπτοπ).
Το Jet X ήταν μια από τις σταθερές μου στην Πάρο. Όταν δεν το έβλεπα στο λιμάνι για κάμποσες μέρες, μου έλειπε και το αναζητούσα στο Marine Traffic κι έβλεπα τα δρομολόγιά του και υπολόγιζα πότε θα ξανάρθει. Είχα βάλει και το γιο μου στο παιχνίδι του εντοπισμού, είχαμε την έγνοια του, άλλωστε ένα όνομα όπως ΤΖΕΤ ΙΞ αρέσει στα παιδιά καθώς ταιριάζει σε υπερπαραγωγές της φαντασίας και σε υπερήρωες. Από υπερδυνάμεις, το δικό μας γκαζάδικο διακρινόταν για τη σταθερότητα και τη συνέπειά του, και ταξίδευε και με απαγορευτικό απόπλου λόγω καιρού: θυμάμαι να το βλέπω στο φουρτουνιαμένο πέλαγος να καταφθάνει όταν άλλα, μεγαλύτερα σκάφη δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από τον Άγιο Φωκά.
Tα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μου μεγάλωσαν κι εγώ μαζί τους, και κάποια στιγμή το Jet X έπαψε να εκτελεί δρομολόγια. Στη θέση του στο ντόκο εμφανίστηκε το Jet XV, κι άλλα σκάφη: ΕΚΟ 1/2, Χρυσάνθη, Νηρέας Κ, Άγιος Γεώργιος. Αλλά Jet X πουθενά στο λιμάνι. Πάλι μέσα από το Marine Traffic, το έβλεπα για κανένα χρόνο αρόδο στην Ελευσίνα ή στα Παλούκια, ακίνητο. Μετά το έχασα εντελώς, φαντάστηκα ότι πήγε για σκραπ, που είναι η φυσιολογική κατάληξη των πλοίων, και το ξέχασα ― ως προχτές.
Προχτές, με αφορμή το Paros Vessels, το αναζήτησα ξανά, δίχως να περιμένω κάποιο αποτέλεσμα. Και, ω του θαύματος, το βρήκα. Το σκάφος δεν έχει διαλυθεί, λέγεται πια Turu, έχει μετασκευαστεί κι έχει σημαία Παναμά. Βρήκα και άλλα στοιχεία για την ιστορία του: κατασκευάστηκε το 1985 στην Ιαπωνία, ξεκίνησε τη ζωή του ως Wako Maru (1985-1998), μετά έγινε Proteas I (1998-2001) και στη συνέχεια Jet X (2001-2014).
Χάρηκα σα να ξαναβρήκα έναν παλιόφιλο που θεωρούσα χαμένο. Και χάρηκα διπλά γιατί το δρομολόγιο που εκτελεί αυτή τη στιγμή το γκαζάδικό μου είναι από την Ινδονησία (Τζακάρτα) στη Μάλτα (Marsaxlokk): όχι μόνον ο παλιόφιλος ζει, αλλά ξενιτεύτηκε και πρόκοψε στο εξωτερικό! Το καραβάκι αποδείχτηκε ποντοπόρο τελικά…
Σημειώνω ότι το σκάφος έχει σαλπάρει από την Ινδονησία στις 2 Απριλίου, και αναμένεται να καταπλεύσει στη Μάλτα στις 29 Αυγούστου στις 4 το πρωί, κάπου 140 μέρες ταξίδι. Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς το καλοκαίρι, εγώ πάντως έχω ξανά την έγνοια του και θα παρακολουθώ την πορεία του. Κι αν είμαι καλά, στις 29 Αυγούστου (ή όποτε το καράβι φθάσει) θα είμαι νοερά εκεί, στο ντόκο του λιμανιού, για να μου ρίξει τον κάβο και να το δέσω και να πάμε να τα πιούμε με το πλήρωμα μετά από μήνες καραντίνας.
