Πριν πολλά χρόνια, ανέβηκα στο Παλαμήδι τ΄Αναπλιού. Το είχα ξαναδοκιμάσει, έφηβος, μόνο για να επιβεβαιώσω αν τα θρυλικά του σκαλοπάτια ήτανε χίλια ή όχι. Δεν ήταν. Αλλά την δεύτερη φορά φύσαγε πολύ και στα πλατώματα αιωρούνταν, για να βολευτούν κάπου, σε κάποιο γούβωμα, έγγραφα. Πολλές δεκάδες. Ήταν από τον μεσοπόλεμο των φυλακών. Κατάστιχα υπηρεσιακά, σιτηρέσια, λίστες ονομάτων, τέτοια. Δεν έκαμα τον κόπο να συγκεντρώσω μερικά, καθώς μέσα μου λειτουργούσε το ξυπνητήρι «ακροναυπλιώτες». Θεωρούσα το μέλλον ως συλλέκτη εμπειριών, άρα (σκεφτόμουν ηλιθίως) “έχουμε καιρό για όλα”.

Λίγα χρόνια αργότερα, κατηφορίζοντας την Ναυαρίνου, στην Αθήνα, για να βρω το μπαρ του Σκοπελίτη, στάθηκα σε ένα κάδο, δεξιά τω κατερχομένω, με φακέλους ξέχειλους Γεωγραφία. Με ψιλογράμματη γραφή, σημειώσεις ενός υγιώς σχολαστικού αγνώστου μου, με ερμηνεία μηκοτομών εδώ, ένα καραβάκι αφηρημάδας εκεί (ήτοι από τα σκίτσα που παράγονται όταν συζητάς κάτι διαφορετικό και βαρυέσαι, άρα ιχνογραφείς).

Αναφέρομαι τιμητικά στα σκουπίδια των άλλων. Σε μπακαλοτέφτερα κατάγραφα με το μελανί πλακέ μολύβι που οι χρήστες ξεχνούσαν στο αφτί τους, σε λίστες τεθνεώτων που είχαν ήδη μνημονευτεί από τον παπά και ως καντηλανάφτης σάρωνες μαζί με άλλα χαρτιά στους αυλόγυρους, σε στρωματογραφία ενός αποθέτη σκουπιδιών σε έναν γκρεμό μοναστηριού, όπου αναπαύονταν ονόματα χωριτών και το αλισβερίσι τους με τον Οικονόμο.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεν έπαιρνα μήτε δείγμα από αυτές τις ασελγείς εκθέσεις έναντι του Χρόνου που κυλά περιγελώντας με. Διότι μέσα μου, λειτουργούσε ένα αφανές, καλοκουρδισμένο Χρονόμετρο και η πειστική  ένδον φωνή «έχεις καιρό για όλα αυτά. Θα ‘ρθει η ώρα που δεν θα σέρνεσαι μεθυσμένος ή ερωτευμένος ή μουσκεμένος στο δάκρυ σου, τότε που από αυτά τα σκουπίδια, που σε μια ανασκαφή τα κυνηγάς σαν διαμάντια του Ζαμβέζη, θα αντλούνται στοιχεία για την δική σου ανασκαφή, όταν δεν θα κρύβεσαι μη και τραυλίσεις. ‘Οταν δεν θα σε νοιάζει που θα λές «βουλβουλβουλ» και όλοι θα καταλαβαίνουν πως εννοείς την Βουλγαρία.

Αυτήν την αφανή στρωματογραφία δεν χρειάστηκε ποτέ να την εκφράσω, να την σκιτσάρω, να συμπεράνω, να πορίζομαι συμπεράσματα στο αγιάζι του καιρού.