Μέρες περνούν, και δεν λείπει υπουργός από τα κανάλια. Δεν έχει και κόμμα άξιο επιρροής η κυβέρνηση, γι αυτό και κλίνει προς το πρόγραμμα το υπουργικό. Οι άλλοι είχαν και δικαιωματιστές, και αποκόμματα συνιστωσών, δεν ήταν σκέτη κυβέρνηση.

Πάντως η παρουσία τους, αντί να με ωθεί να γκρινιάζω για την υγεία μου και άλλα μελαγχολικά, με ωθεί και πόθησα, ερειδόμενος επί των λέξεων Απολλοδώρου, Λουκιανού, Διοδώρου και άλλων μυθοποιών, να περιγράψω τις εκστρατείες του Διονύσου προς την ημετέραν Ανατολήν, ήτις προηγήθη άλλων εκστρατειών, από τον Ξενοφώντα και τον υιόν της Μυρτάλης έως την μάχην του Σαγγαρίου.

Ο λόγος είναι αποχρών: πόθος με κατέλαβε να υπάρξω ως σκηνοθέτης μογγολικής καταγωγής, ένρινος και γνώστης της Ουλάν Μπατόρ, σπουδάσας εν τη χώρα των Τατζίκων, μεταξύ Καρακορούμ και Ιμαλαΐων, κοντά στο Γιάκ, βώδαρο που λατρεύω και καταμεσής των φυλών με τα διάφορα πεπέλα, που πίνουν γάλα φοράδας και τα μωρά των ιππεύουν ανέτως τα μαλλιαρά χαμηλόκωλα τέρατα παίζοντες εγκαρδίως με ένα λείψανο αρνάδας. Σε αυτήν την εποχή του εγκλεισμού, αγύμναστοι, αβάδιστοι και με ατροφικές σάρκες, το φέρσιμό μας δεν διακόπτεται από την δραστηριότητα ενός σαλταδόρου ή από τις μπλε κόλλες τις οποίες κολλούσαν στα τζάμια της συσκότισης. Διότι καταντά στο σπίτι μας με σπίτι να μη μοιάζει.

Μάλιστα. Το σώμα ενδεχομένως θα διατηρηθεί, παρόλο που η φυσική άσκηση θα θυμίζει περισσότερο βαράκια βαρυποινιτών που σαπίζει στο ξύλο ο γεροΣταλόν ή ο Σβαρτσενέγκερας. Κανένα τσουρέκι δεν θα περιέχει μαχλεμπί και δεν θα τσουγκριστεί αυγό ερυθρό, ενώ θα πσάχνουν τσικουλατάκι τα παιδούδια να υφαρπάξουν και θα  βρίσκουν παραλλαγές νουτέλας, απ’ αυτές που είναι δημοφιλείς στα Καψιμί.

Γι αυτό σας λέγω: Διόνυσος εξ Αραβίας, είναι η λύση, να ετοιμάζει «αραβοχιπί» εναντίον των Ινδιών. Διότι δεν φαντάζομαι να έχουν διαμορφωθεί οι στρατώνες σε αραιοκατοικημένο στρατόπεδο, μήτε οι «ανοιχτές δομές» υπάρχει τρόπος να κλείσουν.

Ενώ τα ογκώδη, απερίγραπτα, σαλιασμένα γιάκ, οργώνουν δια του βλέμματος την οδό της μετάξης και τέτοιες μέρες έχει πουτσόκρυο στα γυμνά οροπέδια, ενώ η Ρωξάνη, αγέρωχη νύμφη της Σαμαρκάνδης γλυστράει στη σπείρα της Αόρνου Πέτρας, και βλέποντας τον γαμπρό που της ετοιμάζουν, καταλαβαίνει πως τον ξεπερνάει δυο κεφάλια, με το μάτι στον δίμετρο Ηφαιστίωνα, που κατέβασε έναν ψωμωμένο κόκκορα και ένα γαλόνι κρασί αλλά τότε δεν υπήρχε ΜΕΘ, να τον ντανιάσουν μέσα στις ακαθόριστες στατιστικές.