Αβρή παρατήρηση: επειδή τη μουσική και τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη δεν τα ξέρουμε ως «λαλαλά», εννοώ μουρμουρίζοντας την μελωδία, αλλά τραγουδάμε, ενίοτε με πάθος τραγούδια, παρλάτες, ψαλμούς και χορωδιακά, ελπίζω κάποτε να αποκατασταθεί στοιχειώδης δικαιοσύνη προς τους πολυάριθμους στιχουργούς, ποιητές, ολόκληρα ποιητικά βιβλία και παρόμοια, που μέτρησαν, αγαπήθηκαν και μελοποιήθηκαν από τον συνθέτη και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εντυπωσιακού του έργου.

Ακόμη και σήμερα, δεν ξεχνώ πως είχε κυκλοφορήσει τρίτομο έργο με την υπογραφή του και τίτλο «μελοποιημένη ποίηση». Πρόκειται για ποιήματα, ενότητες και στιχουργικά, που διαλέχτηκαν για να μελοποιηθούν από τον συνθέτη, που ενίοτε, όπως και άλλοι ήσσονες συνάδελφοί του, λειτούργησαν ως σκηνοθέτες του ποιητικού έργου: πολλοί στίχοι είναι αποσπάσματα ποιημάτων ή συνθέσεων.

Παραμένω, για να μη πελήσω το μυαλό μου στην αποτιλιά, θαυμαστής του έργου «ένας Όμηρος» του Μπήαν, από το ομώνυμο θεατρικό, με τη φωνή του συνθέτη και μια εξαίσια μετάφραση του Βασίλη Ρώτα. Έτυχε και βρήκα τους αγγλικούς στίχους και έμεινα κάγκελο από την προσαρμογή.

Πιστεύω πως σε κάτι συνέβαλαν και οι στιχουργοί, οι ποιητές και οι επιλογές από το έργο τους, ώστε να τραγουδιέται και σήμερα ο Θεοδωράκης, και να μη μουρμουρίζουμε «λαλαλά».