Ο ναός της Κοίμησης,στο γονικό χωριό μου, σήμερα Γεζίλ Ντερέ, η Χάρσερα της Χαλδίας. Αρμένικης επίνοιας ιερό, ένας Κομονόσταφος, ο χαμελέτας (υδραλέτης, νερόμυλος) του προπάππου μου του Τάτα. Αυτά, και τέρμα η των ονομάτων επίσκεψις. Άλλα η καρδιά ποθεί, γι’ άλλα αρμενίζει. Αδημονεί να ξαναδεί εδάφη και λίμνες χαμένες στην Ιστορία τους και να μιλήσει με τις φαμίλιες, από Μοσχόπολη έως τα κτίσματα του Μαράντωφ στο Βλαδικαυκάς, ανακατεύοντας Κλασσικά Εικονογραφημένα και «της Σπάρτης  οι πορτοκαλιές, χιόνι λουλούδια του έρωτα».  Επειδή εμείς οι τάχα διαφορετικοί αν μας δεις μέσα από τον ραγισμένο καθρέφτη, έρχεται μαύρος παγανός Φλεβάρης και το αίμα μας πήζει, γινόμαστε και πάλι φιλικοί, καθώς δεν σημαδεύτηκε σωστά, με πυρωμένο σίδερο το Γένος, κι απόμειναν σκουπίδια μυθευμένα των ταπεινών που τους έβγαλαν τη γλώσσα για σιγουριά. Και οι μόνοι που ακούγονται είναι οι χαζοβιόληδες που έτυχαν τον κλήρο τον λειψό, καταδικασμένοι να μιλάνε ακατάσχετα, αντί να νοιώθουν πως η διαφορά στοιχειοθετεί την ασύλληπτη συνέχεια των σωμάτων και επιστρέφουν στην ψυχή που δεν υπήρξε, αλλά δεν ήταν σίγουρη η έκλειψή της.