Ο Γερμανός δεν άντεξε: θεωρεί πως το βέτο κάθε χώρας της Ε.Ε για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής καθιστά την Ευρώπη Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Και ως παράδειγμα βάζει για πολλοστή φορά την Ουγγαρία, που προσφάτως δεν ομονοεί με τους εταίρους της στο ζήτημα της διαμάχης Ισραήλ-Παλαιστινίων της λωρίδας της Γάζας.
Μεταξύ μας, η διπλωματική ιστορία της Γερμανίας από την σύμπηξή της σε κράτος από τα χρόνια του Βίσμαρκ και του Κάιζερ, δύσκολα χωνεύει συναινετικές τεχνικές όταν και όποτε λειτουργούσε με τις πρώτες ύλες της, την αποικιοκρατία της, και βέβαια με το ζωνάρι της λυμένο για καυγά.
Παραμένει, παρά τις γαλλικές ιερές εμπνεύσεις, μια πανίσχυρη χώρα που δεν υπέκυψε ποτέ στον διπλωματικό αγγλοσαξονισμό και έφερε την Ευρώπη όχι άπαξ στα όρια της εξαθλίωσης. Κι όταν, όπως τώρα, μουρμουράει για εμμονές ουγγαρέζικες και έτσι ή αλλοιώς η Κίνα, ο συνήθως καταπτοημένος μη Γερμανός αναγνώστης των τεχνικών της, οφείλει να αναπληρώνει τα επίσημα χείλη της γερμανικής διπλωματίας σε άλλη κατεύθυνση: η Γερμανία, αν το εξετάσετε σε βάθος, βράζει όποτε «αναγκάζεται» να περάσει από τα Καυδιανά δίκρανα της Σοά, η γραμμή Όντερ-Νάισσε παραμένει λογικό της Βαλκυριανό σύμβολο, ενώ όλο ξέρουν πως είναι σε θέση να επανεξοπλιστεί ώσπου να πούνε «αλεύρι» οι σύμμαχοί της.
Η στάση της δεν είναι ακριβώς υποκριτική, αλλά ένα δάσος από δεύτερες σκέψεις το έχει καταντήσει πριονιστήριο ιδεών. Για παράδειγμα, επί δεκαετίες καλλιεργεί την αρχαία σχέση Αψβούργων-Ντιβανίου, αποβλέποντας μακροπρόθεσμα στην ένταξη μιας πλατφόρμας 80 — βάλε εκατομμυρίων Τούρκων στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης.
Μη γελιέστε: Τούρκους και όχι Μαγιάρους μολογάει όποτε δηλώνει πως το βέτο της Ε.Ε είναι μια ενοχλητική αγκίδα στο δάχτυλό της. Στους λογαριασμούς της, η ύπαρξη της σπαραγμένης Κύπρου με την φίλη της Ελλάδα (στη Γιουροβίζιον) αποτελεί έναν μπαχτσέ με ενοχλητικά αγγούρια που αρνείται να καταναλώσει. Αν θέλετε, θεωρεί σπαστική την «βαλκανικότητα» που την χωρίζει από την καλή της φίλη, την πέραν των Στενών και την λειτουργούσα ως μπάστακα έναντι του μαυροθαλασσίτικου μετώπου.
Περιττό να υπενθυμίσω πως Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Βέτο αποτελεί εφιάλτη για Ελλάδα και Κύπρο, καθώς οι δύο χώρες έχουν στηρίξει την επιβίωσή τους σε ένα κοινό μέτωπο στηριγμένο στην αρνησικυρία, έτσι και κάποια ευρωπαϊκή χώρα αλλάξει δραγουμάνο και σερίφη. Επίσης, σημαίνει την παράδοση των δύο χωρών σε έναν υπέρτατο σωβινισμό με πινελιές αυταρχισμού και άλλα δεν λέγω.
