Ο γιατρός Τσιόδρας είναι επαρκής και κατάλληλος για την θέση που κατέχει. Ενημερώνεται, διαβάζει ό,τι μπορεί να τον διαφωτίσει, δεν του λείπει το στρατηγικό πνεύμα, και βέβαια Άση Μπίλιου, μήτε κατά διάνοια. Σε αυτόν οφείλεται το ότι οι συνέλληνες δεν είπαν «δε γαμιέται, εγώ θα βγαίνω στο μουλωχτό».
Απλώς, επειδή ΤΩΡΑ αρχίζει το πατιρντί, ο γιατρός Τσιόδρας θα αντιμετωπίσει συντριβή του προσωπικού του κόσμου, διότι δεν συμψηφίζει, δεν διαβλέπει ευκαιρίες, έχει τα σεβαστά του χούγια, και η κυβέρνηση, όχι ο γιατρός Τσιόδρας, πρέπει να προσέχει, διότι Τσιόδρες είναι λαχείο βίου και, ξέρετε, τέτοιοι άνθρωποι, εάν αισθανθούν παγιδευμενοι σε ίντριγκες, παραιτούνται, φορώντας ρούχα ταπεινά και μετά τους ψάχνουμε.
Δεν προσπάθησε να διογκώσει «επιτυχίες» ― απλώς ο χαρακτήρας του επέχει θέση αγαθοδαίμονος, όπως κάθε εγκάρδιο τζίνι και όχι υγιός του Δράκουλα. Εννοώ πως ο άνθρωπος θα σεβαστεί το δεδομένο, ως κεκτημένο του ψυχικού του κόσμου και έως εκεί.
Χάρη σε ανθρώπους σαν τον γιατρό Τσιοδρα πάκτωσαν το στερεότυπο των «300 του Λεωνίδα»: ήταν εγγράφως 300 οι Λακεδαιμόνιοι, 700 οι Θεσπιείς, 400 οι Θηβαίοι, ως τιμωρία που εμήδισαν και αν προστεθούν είλωτες και βοηθοί οπλίτη, μετα βίας γλυτώνουμε τους τρεις ή τέσσερις χιλιάδες υπερασπιστές των Στενών. Ο λόγος που ανέφερε τον αριθμό των κρουσμάτων αναλυτικά, και δεν πρόσθεσε τα κρούσματα της Ριτσώνας και του βαποριού απέναντι, δεν μπορεί να συνδυαστεί με κάποιο πνεύμα πύθωνος που εργάζεται βυσσοδομώντας.
Ο άνθρωπος ποθεί την θέση του λαμπριάτικου ψάλτη και συμβιβάστηκε πως αυτό εφέτος δεν πρόκειται να συμβεί. Απλώς, θέλει τον χρόνο του για να συμβιβάσει στατιστικές πληροφορίες που Κύριος οίδε πώς του δίδονται. Φαντάζομαι να προσέξατε ένα στιγμιαίο καρεδάκι στη Ριτσώνα που κάποια αγανακτισμένη κυρία ξαμολάει μια χλέπα προς τον φακό.
Το ότι πάμε και ανοίγουμε την κουρτίνα του Ζονγκ σταλιά-σταλιά, από τον Ενίχο στην Βαβυλωνία Μεσοποταμία και από την Φουστάνη στο μοναδικό κρούσμα της Μυκόνου της κυρίας που έκανε στο νησί μνημόσυνο για τον άνδρα της, και απαγορεύτηκαν μαστόρια στη Μύκονο (αλλ’ οχι στη Σαντορίνη ή στην λεβεντογέννα και βέβαια στο Ιόνιο μπάχαλο) δεν είναι ευθύνη του γιατρού Τσιόδρα, αλλά της υποκάτω μουτρωμένης στιβάδας ειδικών που ακολουθεί το δόγμα των «ικανάτων πέριξ του άρματος του Δαρείου Κοδομανού» για να μη δεχτεί κατά κόρρης καμιά λόγχη ο Βασιλεύς των Βασιλέων.
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα προσθέτουν οικισμούς, κρούσματα και περιπτώσεις. Κυβερνητική και όχι Ιατρική ευθύνη είναι που δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πόσα κρούσματα υφίστανται στις blankety blank (κατά το Yakety yak) περιοχές του χάρτη της χώρας.
Εκτός Τσιόδρα, το πατρόν είναι ίδιο. Αυστηροί δήθεν τεχνοκράτες. Στον αντίποδα των Κουρουμπλήδων και των κλαψιάρηδων στύλ Μουζάλα, αλλά εξίσου αδύνατον να μετακινήσουν ένα πέπουλο, απλώς φυσώντας το. Στην καλύτερη περίπτωση θα ζητήσουν πυρηνικό αντιδραστήρα.
Κυβερνητική ευθύνη ― μεγάλη κουβέντα! Εννοώ πως αν ήμην αυτοδιοικητική οντότης που χειμάζεται από το «μεταναστευτικό» θα έβλεπα σαν μύγα τον εντρόμου βλέμματος Μηταράκη. Αυτό εννοώ. Και επίσης πως έρχεται ταχύς ο μήνας Ιούλιος, το Μάτι έχει σκαλώσει διότι δεν έχουν απολυθεί, όπως θα έπρεπε, αναρίθμητοι δημόσιοι υπάλληλοι που ακμάζουν ως κυνηγοί εγκυκλίων και η Πολιτική Προστασία δεν μπορεί να επικαλείται την Μητριά Πολεοδομία, διότι μετά την παρέλευση διετίας υπάρχουν υπουργοί εν Αθήναις που θα αντικατασταθούν.
Γεγονός είναι πως η βαθμιαία καραντινοποίηση του Έλληνος και Μετανάστη ή Πρόσφυγος πληθυσμού, αυτή είναι που φέρνει χαμηλά ποσοστά εν τη διαδικασία, αλλά τις εκατοντάδες νεκρών, δεν πρόκειται να αποφύγουμε. Και πάλι εκτιμήσεις αισιόδοξες κάνω.
Προσφάτως, οι νέοι ρεπορτερ των τηλεοπτικών προγραμμάτων που επιστρατεύονται άοπλοι πάσης κλίσεως της γραμματικής, υστερούν κατά την αμάθεια των νέων πολιτικών βλασταριών. Δεν έχω διάθεση να παίζω τον γραμματικό ― γεωγραφική είναι η βάση της ένστασής μου. Αποκλείεται να εγκύψεις σε πρόβλημα τόπου του οποίου αγνοείς το όνομα. Τελεία και παύλα.
Σε κάθε περίπτωση, λάθος τεχνική διαλέξατε για την ανάδειξη «ηρώων».
Όσο για την κυρία Άση Μπίλιου, άσχετη η σπόντα. Ο ενδιαφερόμενος σοβαρά, ας εγκύψει στον πρώτο τόμο του πεντάτομου έργου Ωγυγία ή Αρχαιολογία (1815) του Αθανασίου Σταγειρίτη (1780-1840), ελληνοδιδασκάλου εν Βιέννη όπου στη σελίδα 183, κεφάλαιον Δ′ της τρίτης Βίβλου, ονόματι «Ιεροσκοπία» αναλύονται εμβριθώς τα της μαντικής, ιδία δε τα «έμπυρα σήματα». Με Κριούς, Παρθένους και Γαλέους, άκρη δε βγαίνει.
