Ένας βοσκός, προσπαθώντας να κατεβάσει μια προβατίνα από ένα γκρεμνό, πρόσεξε αιωρούμενα στίγματα μόλις διακρινόμενα κόντρα στον ήλιο που έμοιαζαν μυγάκια.
Ενώ την κατέβαζε αγκαλιά σε μονοπάτι,πέρασε ανάμεσα στα «μυγάκια» και παρατήρησε πως του απορροφούσαν τον ιδρώτα. Παραξενεύτηκε, αλλά δεν έδωσε σημασία.
Την άλλη μέρα που ξαναπέρασε από εκεί, τα «μυγάκια» είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους αιωρούνταν μικρές φούσκες νερού, σταγονίδια, που όταν τα άγγιξε, δεν έσκαζαν, απεναντίας ενώθηκαν σε μία υδάτινη μπαλίτσα, ωσάν «σφαίρα στικτή», που δεν έλεγε να πέσει καταής.
Αυτή η αφήγηση κοιμόταν επί αιώνες στο χειρόγραφο ενός Αβιηνού, που η κριτική ματιά του Αιώνος των Φώτων, τον θεώρησε «ευφάνταστο παραμυθά» του οποίου η όποια τέχνη περιορίζονταν στην «αφάνταστα κοινότοπη συλλογή παραδόξων που θησαυρίστηκαν προκειμένου να αποκτήσουν οι αστοιχείωτοι τον Πάπα τους» (Maurice Deplois)
Μόνον η ξένοιαστη βόλτα ενός σπουδαστή βιολογίας που η ορειβατική του ράβδος τυχαία άγγιξε ένα είδος σφαιροειδούς υγρού ζελέ κρυμμένου σε κάτι βατσινιές, ξανάφερε την αφήγηση του Αβιηνού στην επιφάνεια.
Τα «μυγάκια» ήταν μια άγνωστη άλλοθεν φυσική ορμόνη με πρωτοφανείς ιδιότητες. Ονομάστηκε «συριζόνη» προς τιμήν ενός πολιτικού κινήματος που ξεχάστηκε προώρως, αφού εισοδίστηκε επί δεκαετίες μέσα σε συνειδήσεις απεγνωσμένων.Από την επαφή του με την υγρασία, προέκυπτε νέα ουσία, που συνδύαζε το Αβαρές και το Αιώνιον.
Γνωρίζετε οι περισσότεροι τις ατράνταχτες αποδείξεις περί μη υπάρξεως αεικινήτου, περί αδυναμίας τετραγωνισμού του κύκλου με κανόνα και διαβήτη, καθώς και για το απραγματοποίητο να πέσει επαναληπτικώς το 36 στη ρουλέτα 3456 φορές συνεχώς, παρότι άπαντες οι φιλόσοφοι διαφωνούν. Το «αβαρές» ως όρος δέχτηκε βαρεία κριτική από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας του αιώνος, αλλά η πολιτική πράξη, αγνόησε αυτές τις σιγουράντζες:
Κυκλοφόρησε ως παιδικό παιχνίδι με τον τίτλο «γουαίητλες» ένα νεροπίστολο με γεμιστήρα εκ σφαιριδίων συριζόνης, που αμέσως τα ρωμαλέα νιάτα μας ανακάλυψαν πως ήταν άκρως διεγερτικό βλήμα. Ρίχνοντας μπαλωθιές με σφαίρες Αβαρούς, δημιουργούσαν συμπηκτικόν ύδωρ που αιωρείτο εις τας ερήμους και τους αμμολόφους, δημιουργώντας μια ανάερη πέτσα άνωθεν της ξεραΐλας, σκιάζοντάς την, οπότε σε ελάχιστα νανοσεκόνδια υπό την σκιάν της πέτσας, φοίνικες και νούφαρα, πάπυροι και ευκάλυπτοι ανεδύοντο εν μέσω μικρολιμνών που άφηναν τους χουρμάδες να επιπλέουν.
Ενώ η Σαχάρα μετετρέπετο εις Όασιν στιβαράς γενικότητος, και όλες οι στέρφες ερημιές, αποκτούσαν την φράντζαν του Τόνι Σφήνος,ο σπουδαστής βιολογίας, στην μοναδική συνέντευξη που έδωσε ποτέ, ομολόγησε πως απλά ήτο στην επιτροπή του Συντάγματος του Σύριζα, όπου πάμπολλαι, μη πολιτικαί φαντασμάραι εμπεδώθηκαν από χαριτοβρύτους ημισαλεύτους ακαδημαϊκάς υπάρξεις, και για να προστατεύσει το ιδεολογικόν του ήθος, έπλασε το μύθευμα του Αβαρούς, ώστε να αστοχήσουν οι επικριταί της παρατάξεως αύτης. Όσο για τον Αβιηνό, θέμα το γονιό του κι αν ήξερε εάν ήτο βράχος ή σαμιαμίδι.
