Είναι δυο σχολές, δυο πεποιθήσεις, ένα δίλημμα, δυο θεωρίες που μας κανοναρχούν, η μία αποτέλεσμα της αγωγής, η άλλη αποτέλεσμα της πολιτικής. Η θεωρία του ανόθευτου αίματος και η θεωρία (ή ευχή) της αφομοίωσης. Και η χώρα μας, όπως ξεπήδησε με τον αγώνα της Ανεξαρτησίας, δεν λέει να ξεκολλήσει. Δεν σκοπεύω παρά να σημειώσω σποράδην αιτίες κι αφορμές αυτής της διαίρεσης μέσα στα φυλλοκάρδια μας, που άλλοτε υπνώττει και άλλοτε θεριεύει.

Ένα. Η έκφραση-φαρμάκι στο ποτό των φιλελλήνων, που αποδίδεται στον Φαλμεράιερ, σύμφωνα με την οποία «ουδέ σταγών αίματος της ελληνικής αρχαιότητας δεν υπάρχει στους κατοίκους της άλλοτε ανθούσης και ευκλεούς Μητρός πασών των Αξιών, Ελλάδος». Έκτοτε οι στοχαστές και διδάσκαλοι του Γένους, πάσχισαν να βρούνε γαμψές μύτες, παράξενα ιδιόλεκτα και σλαβοκίνητες ή τουρκομερίτικες επιρροές, που τους έπρεπε σβήσιμο από τον χάρτη.

Δύο. Η έρευνα των πρωτοτοκίων του Πολιτισμού, που κατάφερε, ωσάν το πιάτο της φακής του Ησαύ, έδειξε πως ένα πεισματάρικο, εμμονικό γονίδιο, με ικανότητες αναγέννησης Φοίνικος, ήταν αρκετό καταπότιο ώστε οι διαολισμένοι και παρασυρμένοι πληθυσμοί εξαιτίας της βίας, της κτηνωδίας και της σκαιάς συμπεριφοράς των «άλλων». Αυτοί τα κτήνη, εμείς οι άμωμοι. Ήταν ένα υπερεθνικό σπορ, που γενικώς πέτυχε στόχους και έπεισε πολλούς λαούς ότι ήταν περιούσιοι.

Τρία. Η πίστη πως ο Έλλην δύναται να εμβολιασθεί ιστορικώς, ξεδιαλέγοντας ειδικά χαρακτηριστικά, καθώς το φιλότιμο, η φιλοξενία, η εγκαρτέρηση, η αυτοθυσία και άλλα ευαγή, και έτσι, το φρόνημα του «ανήκειν» να αποκτήσει ιδιώνυμα χαρακτηριστικά. Ο κλασικισμός με τον ρομαντισμό, συνεδρίασαν και μοίρασαν εμφύλια αγωνία ,όπου κι αν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα αυτού του Συνεδρίου.

Αυτή η υπομονετικά επεξεργασμένη διαπίστωση, κύλησε στην λέμφο των κατοίκων της χώρας και της ομογένειάς της. Kαι βέβαια, δεν έχουμε μοναξιές στην λεωφόρο προς την αιματοβαμμένη μαλακία. Πρωτεύσαμε ένα διάστημα, αλλά οι δάσκαλοι σε όλα τα εθνικά κράτη των Βαλκανίων, το καθένα με τον πορνοβοσκό τους, τρελάθηκαν να ανταγωνίζονται  μεταξύ τους ποιος θα εκστομίσει την μεγαλύτερη παλούκα στων ιδεών τον στίβο. Ήταν και η συντυχία του «Μεγάλου Ασθενούς» που τροφοδοτούσε με καύσιμα τον κάθε οδοστρωτήρα. Άσε τις εκκλησιαστικές διαμάχες που από πολύ παλιά, σμίλευσαν φρονήματα και βρίσκονται σε υποδόρεια στιβάδα της πέτσας μας.

Το δράμα (ή το ευτύχημα) της βαλκανικής κατάντιας (τυχαία αναφέρομαι σε αυτήν, επειδή δεν λείπουν κατά καιρούς μήτε οι σκανδιναβικές, μήτε οι φράγκικες, μήτε οι ντιλετάντικες , οι ρώσικες και οι εκ του γερμανιστάν οραματικές πνιγηρές εξατμίσεις) είναι πως με το ίδιο δυσώδες υλικό, που μας ζορίζει και μας θυμώνει πλάθονται, άμα ξέρεις την τέχνη κι έχεις το κουράγιο και λαμπρές αξίες, συναδελφώσεις, ήρεμα απογεύματα, χοντρές πλάκες και κοινή μέθη.

Η επιλεκτική χρήση της δήθεν Ιστορίας που γράφει με χηνόφτερο, είναι κοινό αυτοάνοσο  σύνδρομο. Αν βυθιζόμασταν στην μελέτη του αξέχαστου χτες, η ζωή μας θα γέμιζε αντιρρήσεις, διότι μήτε οι δαρεικοί στο πουγκί του Δημοσθένη θα μας γέμιζαν το μάτι, μήτε και το «πείραμα» να βάζουνε φωτιά σ ένα εφηβάκι αλειμμένο με νάφθα για να πιστοποιήσει ο Αλέξανδρος πως όντως ήταν εύφλεκτο υλικό. Κι ας μη σώσουμε να ξέρουμε τον Ανταλκίδα και τις ατέλειωτες προδοσίες και πλακάκια, αλλά θα σεβόμασταν περισσότερο τις μικρές πατρίδες, το μέλλον των παιδιών μας που πρέπει να εξελιχθεί, ακόμη και με χαμόγελο, μακριά από τα ετοιματζίδικα στερεότυπα που μας κυκλώνουν.

Δεν φοβάμαι κανένα συλλαλητήριο και οι πολιτικές ίντριγκες απολαμβάνουν την έντονη και πεισματική περιφρόνηση μου. Αλλά πρέπει να κυλήσει ομαλά, εννοώ με άγαρμπες έστω φωνές, χωρίς αίμα και βρωμόξυλο, επειδή πολλοί μαζεμένοι άνθρωποι σε δημόσιο χώροι είναι ενίοτε πιο αβοήθητοι κι από γατάκι που νοιώθει την ανάσα λυσσασμένου σκυλιού.

Διότι δεν υπάρχει πιο αβοήθητο κοινωνικό γεγονός από τα πλήθη των αθώων που τους την έχουνε στημένοι μερικοί ψυχροί, κακογαμημένοι χαρακτήρες.