Υπάρχουν τραγούδια κλασικά, και υπάρχουν και εφήμερα. Τα πρώτα είναι αυτά που αντέξαν και αντέχουν στο χρόνο και τις διασκευές, τα δεύτερα είναι αυστηρά μιας χρήσεως, για τα πρόσωπα και την εποχή που γράφτηκαν.

Πάμε στην υπόθεση της Κορίνας.

Το τραγούδι Corinne Corinna ξεκίνησε μάλλον ως δημοτικό της Αμερικής, που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1928 αλλά φαίνεται ότι προϋπήρχε. Πέρασε διάφορες φάσεις και γνώρισε πολλαπλές ερμηνείες, ώσπου να παγιωθεί κάπως η μορφή του, μουσικά και στιχουργικά.

Το είδος του τραγουδιού είναι δωδεκάμετρο country blues, μας πληροφορεί η Wikipedia. (Δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, κάτι ανάμεσα στο δημοτικό και το ρεμπέτικο.) Το ενδαφέρον είναι ότι αυτό το τραγούδι γνώρισε πολλαπλές διασκευές και εκτελέσεις, σε διάφορα είδη, γιατί αγαπήθηκε και από τον κόσμο και από τους μουσικούς που ήθελαν να το τραγουδήσουν. Είναι ένα εύπλαστο, κλασικό τραγούδι του έρωτα και της μοναξιάς, και ο καθένας ερμηνευτής το φώτιζε και το αναδείκνυε με τον δικό του τρόπο.  Παραθέτω μερικές από τις πιο επιτυχημένες εκδοχές (γιατί είναι και κάποιες που δεν εντέχονται με τίποτα, κι ας παίζει κιθάρα ο Κιθ Ρίτσαρντς ή ο Έρικ Κλάπτον!)

Το είπαν διάφοροι μπλουζίστες που ξέρουν από έρωτα και μοναξιά:

Κι όπως όλοι ξέρουμε, από τα μπλουζ στο ροκ εντ ρολ είναι ένα τσιγάρο δρόμος

…και από το ροκ εντ ρολ στο σκέτο ροκ πάλι ένα τσιγάρο δρόμος, πιθανόν άλλου είδους (το τσιγάρο, όχι ο δρόμος), που συχνά επιστρέφει στα μπλουζ (ο δρόμος, όχι το τσιγάρο):

Το είπανε και τζαζίστες, τότε που η τζαζ (ιδίως η Big Band) ήταν η ζωντανή μουσική της Αμερικής:

Οι περισσότεροι εκτός Αμερικής μάλλον γνωρίσαμε το τραγούδι από την εκτέλεση που του έκανε ο νεαρός Μπομπ Ντύλαν, όταν ακόμα ήταν του φολκλόρ και τραγουδούσε στα πανηγύρια με τον Κώστα τον Σκαφίδα και τους Κονιτοπουλαίους. (Εδώ σε μια ηχογράφηση που εκτός όλων των άλλων, μας προετοιμάζει για τον νεαρό Διονύση Σαββόπουλο):

Το τραγούδησε και μια από τις λίγες γυναίκες (εδώ που τα λέμε, από τους λίγους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου) που μπορούν να αναμετρηθούν μουσικά με τον Ντύλαν, η Τζόνι Μίτσελ ―εδώ με τη συνοδεία σαξοφώνου του Γουέιν Σόρτερ:

Ο Πιτ Τάουνσεντ των Χου του έδωσε μια προσωπική και συνάμα πολιτική χροιά για τη Διεθνή Αμνηστεία:

Ο Μποζ Σκαγκς προσπάθησε, με απόλυτο σεβασμό στη μουσική, να συγκεράσει τις απαρχές και την ιστορία του τραγουδιού σε μια σύγχρονη εκδοχή:

Πού καταλήγουμε; Εκτός από το ότι η μουσική και τα τραγούδια είναι σπουδαία υπόθεση, και ότι ο έρωτας και η μοναξιά γίνονται πιο ευβάστακτοι με ένα σωστό τραγούδι από το σωστό μουσικό για τον σωστό ακροατή, νομίζω ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε πόσα πολλά (και καλά) χρωστάμε στον Ντύλαν που αγάπησε τη μουσική και τα τραγούδια, τα μελέτησε και μας τα μετέδωσε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Pretty Saro, ένα παμπάλαιο (του1700!) ξεχασμένο Αγγλικό δημοτικό τραγούδι που το ηχογράφησε το 1970 και δεν το κυκλοφόρησε ως το 2013. Να είναι καλά ο άνθρωπος.