Αυτήν την κοινοτοπία, που βαρέθηκα να συναντώ παντού οπαδούς και χρήστες της, την έχω απαντήσει εύκολα. Δεν μας κρύβουν τίποτε. Διότι έπιασαν ένα σωρό παντελώς άγνωστοι ρήτορες, όλα τα στενά και τις κλεισούρες.
Με την κυβέρνηση αυτή, δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάλατε, αλλά μιαν ιεραρχία την σέβεται. Αχρείαστη μεν, by the book δε. Ξεκίνησε με μια υπουργοποίηση όπου κανένας δεν έβγαλε το κιχ του, ανκαι φαντάζομαι πως παρεξένεψε αρκετούς η τοποθέτηση του Βορίδη ως αγροτοπατέρα. Σε ελάχιστο διάστημα, η ανεπάρκεια και ολίγον η ανικανότητα μερικών (και το σάστισμά τους) άρχισε να θερίζει θύελλες, και να κλαδεύει καπνόφυλλα (που δεν υπάρχουν!) αλλά δεν προλάβαμε καν να κρίνουμε ψύχραιμα, διότι περάσαμε περιόδους όπου έβγαιναν καθημερινώς υπουργοί, ενίοτε υφυπουργοί, τακτικά, σε όλα τα κανάλια, μάλλον δια περιφοράς ώσπου από χτές, γέμισαν τα κανάλια νεούληδες και άτριβους που δειλά-δειλά έβγαλαν και λεζάντα: ήταν γενικοί γραμματείς.
Σε αρμοδιότητες παγκοσμίως άγνωστες και πανελληνίως απερίγραπτες, από τσακαλάκια, αρσενικά και θηλυκά που έκρωζαν και κόμπιαζαν μέσα στο τρακ. Μετά, κοίταξα το ημερολόγιο. Ιουλιανά κάποτε, ο θάνατος της Lady Day, η Κύπρος ου μ΄εθέσπισεν, εποχή με πολλά μπουρίνια στους αιθέρες, άρα ήταν εποχή πληρώσες των μπαταριών «με λίγες μέρες ξεκούραση». Η γνωστή αδειολειχία. Τα πλοία άρχισαν να γεμίζουν πάλι (γι αυτό και σκέφτηκαν να αυξηθεί η πελατεία τους με αδειούχους) και η Ελλάς απόμεινε μέσα σε πλήθος τεχνητών διλημμάτων.
Aλλά ξέχασα. Αν κρύβεται ένα στοιχείο, είναι η πολιτική μας εκπροσώπηση.
Η κυβέρνηση, τηνε βλέπουμε δι΄αντιπροσώπων που υποδύονται τους υπουργούς και συχνότερα υφυπουργούς. Η εξαγορά ενός κόμματος έναντι είκοσι εκατομμυρίων ευρώ, από τα ιδιωτικά και δημόσια ΜΜΕ βαίνει αδιατάρακτη. Αλλά πρέπει να αναιρέσω το δόγμα «κάνουν μισές δουλειές» επειδή δεν κάνουν καμία! Με εναν μεταχειρισμένο αυτόματο πιλότο ασχολούνται αδίκως, εφ΄όσον δεν διαθέτουν ιπτάμενο μέσο, αλλα μία ατμάκατο του μεσοπολέμου.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να κοπιάζει να μαζέψει γνώμες και να κριτικάρει, δημιουργώντας έναν ουσιαστικό και τεκμηριωμένο αντίλογο κάθε τόσο μας λέει πως έχει ένα μαξιλάρι, γεμάτο δικά μας λεφτά από φορομπηξίες, αλλ΄εάν το ακούς από τον καψαλισμένο Τσίπρα και έναν ανάλλαγο τέως υπουργό, ξέρεις απλώς αυτά που ξέρουν και αδίκως αναζητούν έτσι την εκλογική ανάνηψη.
Χώρια από αυτά, υπάρχει μια εσωτερική σύγκρουση, ανάμεσα στους ευρωπαϊστές που λένε «ευτυχώς θα πέσει βοήθεια» και στους αλλουνούς που λένε «ποια βοήθεια! Εννοείτε, όσοι ζήσουμε».
Οι αντιφάσεις πολιτικής είναι απανωτές. Αυστηρά μέτρα παίρνουν μόνον εάν αφορούν άλλο υπουργείο και αν ο Χαρδαλιάς έχει μυαλό, πρέπει να ζητήσει να έρθει στο πόδι του ο Ζαχαράτος.
Επιμένω τόσο διότι η Ελλάδα μόνον σε υστερικά μονοπρόσωπες διακυβερνήσεις έκλεινε ο αυταρχισμός τα στεγανά, αφήνοντας ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο ή την ιδιωτεία τους, για να στήσουν τα ιδιωτικά τους σωφρονιστήρια. Προσωπικά, αισθάνομαι χάλια όταν στήνει καρτέρι εντεταλμένος ρεπόρτερ για να εκμαιεύσει από άτομο που δεν γνωρίζει, απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου «πόσες μέρες οι διακοπές σου; Για που το έβαλες;» και άλλα, δήθεν «αθώα».
Αυτά μας κρύβουν και σας βεβαιώνω πως αυτό που μας κρύβουν είναι απαίσιο και εάν το συναντήσεις στο δρόμο, θα μαρμαρώσεις.
Άλλα μη ρωτάτε, διότι, ευτυχώς, στα δύσκολα, ρωτάμε τον Κάλβο.
Διατί κ΄εδώ όπου μ΄έρριψεν
Εις την αέριον σφαίραν,
Μίαν να μη εύρω τρέχουσαν
Δια εμέ- μόνην μίαν βρύσιν
Παρηγορίας;
Βρύσιν!
