Μια παρατήρηση: η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση δέχτηκε από τον Μάιο, τέσσερις ήττες στην κάλπη. Στην κρίσιμη, τελευταία ψηφοφορία, συγκράτησε μεγάλο αριθμό οπαδών ή συνηγόρων της.

Με δεδομένο πως έχασε λιγότερες από 150 χιλιάδες ψήφους από το 2015 (από τον Ιανουάριο του 2015 υπέστη κι άλλη, μεγαλύτερη μείωση με την έξοδο των αριστεριστών) και με το άθροισμα Βαρουφάκη-Κωνσταντοπούλου να μαζεύει πάνω από 270 χιλιάδες υποτρόπων,οι απώλειες του Ιουλίου δεν είναι του θανατά.

Αυτό το 31,5% που έλαβε, με την αποχή κοντά στο 60%, παραμένει στον χώρο της Αυθυπαρξίας, εάν το δεις ως αριθμολογικό φαινόμενο. Εντούτοις η συμπεριφορά της ηγεσίας του, μου προκαλεί εντύπωση. Μετά απο τρεις εβδομάδες αντιπολίτευση, απέναντι σε νέα κυβέρνηση που διαθέτει αυτοδυναμία, αναμένει τον Σεπτέμβριο για να χαράξει αντιπολιτευτική συμπεριφορά. Έως τότε, ασκεί δεκατισμό σε κυβερνητικά στελέχη που έπραξαν παλαιότερα αυτό, είναι ντυμένα «κάπως» ή υπόσχεται δυναμική αντιπολίτευση στο μέλλον.

Άρα (συμπεραίνω) δύο τινά: ή πως πίστεψε ολόψυχα αυτά που ευαγγελίζονταν ο αρχηγός της, με αποτέλεσμα προφανή αμηχανία ή πως της λείπει δραματικά, η σύμπραξη με τους αλήστου μνήμης Ανέλους. Εξάλλου, η «δημοκρατική συμπαράταξη» που επινόησε, υπό το σύνθημα «μάζευε κι ας ειν΄και ρώγες» δεν βοήθησε και πολύ. Ενδεχομένως να ψαλλίδισε ένα μικρό ποσοστό προθύμων να ψηφίσουν Μητσοτάκη, αλλ΄αυτό παίζεται.

Κατά πάσα πιθανότητα οι Ευρωεκλογές ήταν η λυδία λίθος. Ο Σύριζα υποστήριξε με πάθος πως το αποτέλεσμά τους θα ήταν πρελούδιο σε επικείμενες εθνικές εκλογές, και η αποτυχία του σχεδίου ήταν πλήρης. Συνοδευμένη μάλιστα με παράλληλη έκλειψή του στον χώρο της αυτοδιοίκησης, έπρεπε σε 90 μέρες να μπαλώσει εκκρεμότητες, να τάξει και να νομοθετήσει όλο του το οπλοστάσιο, ενώ το κύριο επιχείρημα του προέδρου της ήταν πως ψιχαλίζει, κι ας έβρεχε καρέκλες. Από τις λίγες έως σήμερα αντιδράσεις, η κριτική στην κυβέρνηση μοιάζει να προέρχεται εκ του υπάρχοντος αποθέματος, ενώ πολλοί μη Συριζαίοι και μη κυβερνητικοί, παραδόξως εκφράζονται πιο αποτελεσματικά.

Τελικά, ο Καμμένος, που λούστηκε την πανελλήνια κατάκριση και τον δημόσιο έλεγχο στην προσωπική του συμπεριφορά, «ηρεμούσε» πολύν κόσμο καθώς είχε αναλάβει το Στράτευμα και την Εκκλησία. Και το διαζύγιό του, συγκέντρωσε πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, τους καραμανλικούς, τους σαμαρίζοντες και τους αντιμαρεβικούς του βαθέος μητσοτακισμού, στην ίδια πλευρά.

Αυτά για την ώρα. Για το άλλο πεδίο, των πανελληνίως αγνώστων που ανέλαβαν επιτελικά πόστα, παράγοντας Αχτσιογλισμό, αλληλέγγυες σταρτάπ και στελέχη από τα καλάθια των ευκαιριών, άλλη φορά.