Της αγκαλιάς της
23-03-2018

Έχω ζήσει όλα τα (όχι πια λίγα) χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα. Έχω ταξιδέψει λίγο, στο εξωτερικό λιγότερο, δεν έχει ανοίξει ίσως επαρκώς το μυαλό μου και το μάτι μου. Δεν το λέω λοιπόν συγκριτικά. Και δεν με ενδιαφέρει να συγκρίνω. Με ενδιαφέρει να κρίνω ότι αυτή την μία πόλη που ξέρω, την βρίσκω συναρπαστικά όμορφη. Συναρπαστικά ποικιλόμορφη. Συναρπαστικά ανομοιόμορφη. Τακτοποιημένα ατακτοποίητη. Οι γειτονιές της σε αγκαλιάζουν. Τα στενά της σε αγκαλιάζουν. Σου λένε περπάτα μας κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Έλα να κρυφτείς μέσα μας. Έλα να προστατευτείς μέσα μας. Eίσαι ασφαλής εδώ. Είσαι ανώνυμος εδώ. Είσαι κάποιος που μπορεί να κοιτάει χωρίς να τον κοιτούν. Κι έχει τόσα να κοιτάξεις. Κάθε πολυκατοικία, από τους τοίχους της που σου μιλούν ακατάπαυστα, ως τα παράθυρά των διαμερισμάτων όπου μπορείς να φανταστείς μέσα τους την εν εξελίξει ιστορία εκείνων που τα κατοικούν, κι ένα αξιοθέατο. Έχω ζήσει όλα τα (όχι πια λίγα) χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα, όπου ακόμη κι αν η κοινωνική ειρήνη έχει αποτελέσει πολλές φορές ζητούμενο (ή και ακριβώς αντίθετα τον εχθρό), η κυριολεκτική ειρήνη ήταν πάντως διαρκώς παρούσα. Περπατώντας την, περπατούσα ταυτόχρονα την ζωή μου εν καιρώ ειρήνης. Και πρέπει να αγαπάμε τη ζωή και την ειρήνη και τις μη βομβαρδισμένες πόλεις και την ομορφιά τους. Παραβγαίνει ασυνάρτητο το κείμενο. Αλλά δεν χάλασε ο κόσμος. Θέλω ίσως να πω ότι η ομορφιά είναι διαρκώς παρούσα στις οδούς που οι άνθρωποι ζούμε τις ζώες μας. Θέλω ίσως να πω ότι η Αθήνα είναι μια πόλη που αξίζει να αγαπάς και να θαυμάζεις την ομορφιά των γειτονιών της, των στενών της, των δρόμων της, της αγκαλιάς της.