Όλο αυτό μοιάζει σαν το διάλειμμα σε κινηματογραφική ταινία που παρακολουθείς μόνος. Ξαφνικά άναψαν τα φώτα και ανασκουμπώθηκες. Έτριψες τα μάτια σου, ήπιες μια γουλιά αναψυκτικό που σου έκαψε το λαιμό και ανακατεύτηκε το στομάχι σου από αυτά τα τρίγωνα με τα τυριά σιλικόνης. “Τι τα ήθελα όλα αυτά ο μαλάκας;” #πολλαπλής. Όσο έπαιζε το έργο υπήρχε ησυχία. Διάβαζες αραχτός και τους υπότιτλους από κάτω, εύκολο. Τώρα που γίνεται ο χαμός, προσπαθείς να σκεφτείς αν σου άρεσε αυτό που μέχρι τώρα είδες. Τι θα άλλαζες αν ήσουν ο σεναριογράφος; Κοιτάς γύρω σου το κοινό. Είσαι ένας από αυτούς. Το διάλεξες το έργο παιδί μου ή κέρδισες το εισιτήριο σε κυριακάτικη εφημερίδα; Δεν έχεις πολύ χρόνο να σκεφτείς. Σε λίγο το έργο αρχίζει πάλι. Αν σου αρέσει πάρε και ποπ κορν. Αν δεν σου αρέσει μην πετάς τα ποπ κορν στην οθόνη, και μη βρίζεις. Κάνε απλά πίσω και κοιμήσου. Αν είσαι happy dreamer φτιάξε τη συνέχεια με το νου… Αν σε τρομάζει, είναι πια αργά. Οι πόρτες έχουν κλείσει. Και θα μείνεις εκεί, στη σκοτεινή αίθουσα ολομόναχος μαζί με πολλούς άλλους. Και το έργο θα έχει εναλλαγές. Θα είναι κωμωδία, θα είναι δράμα, θα είναι φάρσα, θα είναι περιπέτεια. Είσαι θεατής. Θα το δεις όλο, και θα εύχεσαι στους τίτλους τέλους να μην διαβάσεις στα ονόματα των συντελεστών και το δικό σου.
Τη μέρα που έκλαψε ο Τσιόδρας
23-03-2020