Aς προηγηθεί, η απαραίτητη διαβεβαίωση πως ο αρθρογράφος της καρδιάς σας (ή αυτός που σας πρήζει τα σκώτια) παραδέχεται πως είμαστε μια χαρά λαός, με τα προβλήματά του, αλλά την βασκανία και την παραλυσία τηνε προκαλούν «ασήμαντες μειοψηφίες επαγγελματιών που με κανένα τρόπο δεν αντιπροσωπεύουν τις αρχές της αιωνίας Ελλάδος». Τσικνίστηκε κιόλας η χώρα, σε λίγο θα χωθούμε στα νηστίσιμα, άρωμα του Επιταφίου και αι γενεαί πάσαι, ας ασχοληθούμε τώρα με τα επίδικα.
Αίσθηση ενότητας και κοινών προσδοκιών, αποκτούμε μόνον σε καμιά αθλητική επιτυχία, άντε και στη Γιουροβίζιον. Δεν το έχουμε το τάλαντο της ανάκτισης γεφυρών, αλλά από σκάψιμο τάφρων και χαντακιών, σκίζουμε. Χωρίς διχόνοια μαραινόμαστε αρχαιόθεν.
Περνάμε μία φάση όπου το «με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις» είναι στα χάη του. Όποιος μπορεί, βολεύεται στον διχασμό, αν και συχνά αυτομολεί. Αν σήμερα περνάμε φάση που μια κυβέρνηση επιδιώκει πόλωση, δεν θα έπρεπε να ξιππάζει κανέναν. Διότι πάντα ίσχυε «η μαγιά που μένει» του Μακρυγιάννη και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας από λάστιχο.
Συνήθως, όταν γίνεται αντιληπτή η πρόθεση να γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες, προκαλείται αυτομάτως κάποια συσπείρωση της άλλης πλευράς επίσης. Μόνο που σήμερα, έχουμε μια ιδιαιτερότητα: η μια πλευρά έχει το σχέδιό της, η άλλη δεν έχει κανένα σχέδιο. Η μια πλευρά μπορεί να ξεκίνησε ροζ με βαθυκόκκινες ανταύγειες, αλλά πάει καιρός που το χρώμα της είναι ένα ξεθωριασμένο ροζουλί με πράσινες πινελιές. Η γαλάζια πλευρά, ας νομίζει πως παραμένει γαλάζια: φλερτάρει με το μαύρο, το πρωσσικό μπλε, και λευκές αστραπές από φιλελέ χιονάκι.
Δείτε το σαν μια αρχαία γέννα, απ΄αυτές που η μαμμή ετοιμάζεται να ξεγεννήσει καταπώς ξέρει και ανακαλύπτει πως υπάρχουν δίδυμα. Με απλά λογάκια, θα υπάρξει στην αγκαλιά της λεχώνας συγκατοίκηση. Και τα δυο βρεφάκια θα ζήσουν, θα μεγαλώσουν, θα συγκυβερνήσουν. Αυτό εύχεται η μαμμή.
Τελειώσαμε. Δεν πρόκειται για διαμάχη φωτός και σκότους, άσπρου και μαύρου. Και κανέναν δεν θεωρώ τόσο βλάκα ώστε να πιστεύει πως θα αντιμάχονται η αριστερά με την δεξιά. Κοινή είναι η μοίρα των Κορσικανών αδελφών. Κι ας μουρμουρίζει η γειτονιά.
