Ένας φίλος μου έστειλε την φωτογραφία από το υπερηχογράφημα της αγαπημένης του. Μια άλλη φίλη, μου έστειλε την φωτογραφία από ένα φουντουκάκι, που πιάνεται και προσπαθεί να περπατήσει.
Επίσης έμαθα, ότι ο γιος της Ε., ξεπέρασε την ίωση, και ακούει πλέον rage against the machine χαρούμενος.
Xαίρομαι τόσο πολύ που έχουν παιδιά. Που έρχονται παιδιά. Που υπάρχουν παιδιά. Θυσιάζονται, εκεί που είναι ήρεμα αστέρια στον ουρανό και από τον έρωτα των γονιών τους, συλλαμβάνονται και φτάνουν σ’ αυτόν τον κόσμο, σαν άνθρωποι.
Έρχονται για να τον φτιάξουν καλύτερο, ακριβώς όπως κι εμείς κάποτε, που ήμασταν καλύτεροι απ’ τους προηγούμενους μαλάκες, άλλο που στην πορεία το χάσαμε.
Χαίρομαι τόσο με τα παιδιά.
Χαίρομαι γιατί τα συναισθήματα που μου βγάζουν, όταν τα κοιτάζω, με κάνουν να καταλαβαίνω ότι δεν είμαι ένα εντελώς εγωιστικό σκατό.
Χθες βράδυ είδα τον πατέρα μου στον ύπνο μου, όχι με σωληνάκια και ορούς, αλλά ευτυχισμένο και χαμογελαστό – και του είπα, μπαμπά σ’ αγαπάω πάρα πολύ. Κι αυτός μου απάντησε – “μα το ξέρω ρε Μήτσο”, χαμογελώντας.
Το ήξερε, γιατί ήμουν παιδί του.