Τις επτά περιόδους του Game of Thrones είδα από νοικιασμένα DVD. Θα δω και την στερνή, την όγδοη. Ακούγοντάς σας και διαβάζοντας σας, επιβεβαίωσα την ατράνταχτη πεποίθησή μου πως ο χρήστης εικόνας, ήχου και λόγου φέρεται ως ιδιοκτήτης του έργου, και με τον καιρό, προκατασκευάζει το φινάλε, καθώς περιμένει να κερδίσει από την Παραγωγή. Κοντολογής, ο ακροατής, ο θεατής, ο αναγνώστης πιστεύουν πως συνδιαμορφώνουν αυτό που βλέπουν, που ακούν, που διαβάζουν.
Αμέσως παρήχθη μια ιδέα: να έγραφα μια κριτική της Μαχαμπαράτα, του Σιντίπα, της Ωραίας του Γιλδίζ, του Ερωτόκριτου, ως αναγνώστης της εποχής που κυκλοφόρησε. Αλλά παραήταν ευκολάκι. Η μουσική, η λογοτεχνία, η ζωγραφική είναι δερματικές παθήσεις, εκζέματα η σπίλοι. Καθίστασαι λεπρός ή βλογιοκομμένος ή κερένια κούκλα αν το παρακάνεις. Μερικά δευτερόλεπτα πνευματικής ή σαρκικής απογείωσης είναι ο μόνος προσωρινός σου Παράδεισος, ενώ ακολουθεί μακραίων κόλαση, που καμιά φορά είναι και εθιστική.
Ενδεικτικό παράδειγμα: ένα μεσαιωνί- σιμπολίκ-στολαρχείον-ρηβάιβαλ έργο, με ντοθρακίσιες η Λανσελότειες, αναλαμπές, ακόμη κι αν σε κρατάει αριτσωμένο, πάντα διαθέτει, για να γεμίζει το πλάνο, σκοπιές, φρουρούς, τούλδον και σκούλκα, που περιφέρονται με μανδύες, κράνη και λόγχη με σημαιάκι είτε κοκκαλώνουν. Είναι γέμισμα, συμπλήρωμα, μουστάρδα παρά τω φιλέτω της πλοκής. Και ποτέ δεν ενεργούν ως σκοπιές, φρουροί, σκούλκα και τούλδα. Αιφνιδιάζονται χωρίς ένα κιχ, τους κόβουν το λαρύγγι, τους σπάζουν τον σβέρκο και πίπτουν άηχοι, άμουσοι και αφανείς. Αυτά, στην εικόνα. Διότι στη μουσική τον ίδιο ρόλο παίζουν οι υποκλίσεις, τα συχαρίκια του μαέστρου στον σολίστα, ή το εντυπωσιακό ρούχο με φιόγκους και πτυχώσεις, μιας διευθύντριας χορωδίας που αναγκαστικά έχει τα νώτα της προς τους καθημένους και μαγεμένους της αίθουσας. Παρομοίως στους πίνακες-συνθέσεις, πέρα από την χάραξη χρυσών τομών και σημείων φυγής, συχνά το κύριο θέμα συμπληρώνεται από κομπάρσους που καλύπτουν τα κενά, ιστορημένοι με απίστευτες συστροφές των άκρων και της κεφαλής, καθώς πατάτες που μπήγονται από την καλημάνα μαγείρισσα στο ταψί με τα γεμιστά, για να φτουρήσει ο δείπνος πολύτεκνης οικογένειας Ροβινσώνων.
Το επ΄εμοί, άφησα την λέμφο της Αφήγησης να με παρασύρει, χωρίς στιγμή να πάψω να «συμπαθώ» ή να «αντιπαθώ» ήρωες. Με τον τρόπο αυτόν, έχω δει ταινίες πάνω από σαράντα φορές τη μία, έχω διαβάσει τα ίδια βιβλία επί πολλά χρόνια καθημερινά, κι έχω λυώσει μουσικές ώσπου να στεγνώσω.
Ο εγκέφαλος, οι αισθήσεις και το στομάχι θέλουν τροφή. Ασταμάτητα. Αλλά ο οργανισμός αδιαφορεί αν χόρτασες με ωμό ζυμάρι ή με αστακομακαρονάδα, αν ακούς ποικίλες μουσικές ακαταπαύστως ή το man in constant sorrow και μόνο, ή εάν αντί δαιδαλικών βιβλιοθηκών, έχεις ως συνήθειο να διαβάζεις αποκλειστικά τον τηλεφωνικό κατάλογο.
