Η Ελλάς συμπάσχει. Δεν «τραβάει» επισκέπτες. Αλλά η Ελλάς, επίσης ελπίζει. Διότι το τουριστικό ρεύμα δεν εντάσσεται στα παλιά χούγια, όταν οι διακοπές άρχιζαν με το κλείσιμο των σχολείων και κατά τις 10 Ιουλίου άρχιζε η παραθέριση. Η οποία κρατούσε ώσπου να ξανανοίξουν τα σχολεία και να υλοποιηθεί επί τέλους η φρικτή πρόρρηση «Έναρξις τον Σεπτέμβριον» που αναρτούσαν στις υάλινες εισόδους οι σινεμάδες.

33 εκατομμύρια επισκέπτες το 2019 και ξόδιασαν 19 δις. Μη ακούσω πως «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια των ξένων» και άλλα, για να παρηγοριέται ο Χαφτάρ.

Ελληνικός και αλλοδαπός πληθυσμός στην χώρα, δεν υπάρχει, αν σεβαστούμε την πολιτική των διευθυντών ειδήσεων των καναλιών και ακούμε τα κεκραγάρια και τα ανακαλήματα (α) εστιατόρων (β) υπενοικιαστών παραλιών (γ) ξενοδόχων (δ) ιδιοκτητών ενοικιαζομένων δωματίων και (ε) παρατυχόντων θυμοσόφων σε νησιά και παραλιακές πόλεις και χωριά που καίγονται για την σεζόν. Αυτοί μιλάνε, αυτοί μας εκπροσωπούν, μαζί με ιατρούς, νοσηλευτές και μικρή ελπίδα να βγούνε στο υαλί διάφοροι που έχουν το ιδίωμα να χειροκροτούν.

Ασφαλώς λειτουργούν και καραούλια, καθώς πλησιάζουν οι δύο αιώνες από την Επανάσταση και θέλουμε δεν θέλουμε, θα υπάρξουν, έστω ακροθιγώς, και καραούλια και ραχούλες και τεκούσες καλογριές και η λέξη «ζαϊρέδες», αμή και άλλα ξεσηκωτικά. Μόνο που αυτόν τον Ιούνιο, τα καραούλια είναι στις μπούκες των διοδίων των εθνικών οδών που μετράνε εκδρομείς τριημέρου και αργότερα, σε λιμάνια του τύπου «πάμε πέντε μέρες Σαντορίνη να γεμίσουμε καμία μπαταρία» καθώς, πριν λήξει η δεκαετία το ένα τρίτο των οχημάτων θα είναι μπριζωμένο.

Κάποιος πάντως, πρέπει να εξηγήσει στην κυρία Αγγελοπούλου πως Ολυμπιακοί Αγώνες και Παλιγγενεσία είναι απολύτως διαφορετικές διοργανώσεις. Η ίδια, για το Γεγονός του 2004, πήγε by the book, καθώς η ΔΟΕ είχε σιδερώσει τις προϋποθέσεις της και ήλεγχε τακτικά την εξέλιξη.

Η Ελλάδα, αντιθέτως, γιόρτασε ετεροχρονισμένα την πρώτη εκατονταετηρίδα της και μεσοχουντικώς τα 150χρονα, δεν υπάρχει οργανωμένο και εις το διηνεκές πρότυπο όπου θα μπορούσε κάποιος να στηριχτεί, καθώς όλα τα κράτη που γιόρτασαν 100 ή 200 (ή και 2300…) χρόνια από κάποια ίδρυση, ακολούθησαν δικό τους δρόμο, άρα δεν μπορούμε, κυρία Αγγελοπούλου μας, να κλέψουμε κανενός την έμπνευση.

Βέβαια, υπάρχει από το 1971 η τελετή των 25 αιώνων των Αχαιμενιδών επί Σάχη και Φαράχ (κατέχω αντίτυπο του μενού τους, που περιελάμβανε παγόνι…) αλλά τέτοια μπαϊράμια μάλλον ευφυώς αποκλείσατε.

Και καταλήγουμε στο ίδιο πόρισμα: η διαμάχη κοτζαμπάσηδων και οπλαρχηγών, η χύσις του αίματος των φιλελλήνων και ο απεχθής τρικομματισμός συν τα δάνεια (μακάρι να είχαμε απλώς διχόνοια, αν δεν καταλάβατε) έμειναν για να πλακώνονται οι Μοραΐτες με τους Ρουμελιώτες και να ξυπνάμε με ένα μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια που μας έξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρουμε που να το ακουμπήσουμε. Δεν σας λέω ποιο κεφάλι και χαλαστούμε.

Και αποκλείεται δυστυχώς να ορίσουμε ως score του εορτασμού το «μάγκες πιάστε τα γιοφύρια».