Τελικά, φαίνεται πως Μανμπίζ και Κομπάνι ύψωσαν Ρώσικη και Συριακή σημαία, άρα οι Κούρδοι που τις κατοικούν είναι υπήκοοί τους. Στα ανατολικά και σε βάθος 32 χιλιομέτρων, η ζώνη «ασφαλείας» θα ισχύσει, καθώς οι μισθοφόροι των Τουρκώνε, έστω και με παραπάνω απώλειες, έφτασαν στο ποθούμενο σύνορο. Τώρα, τα «αμερικανικά όπλα» των Κούρδων θα χαθούν μυστηριωδώς, η ζώνη των συνόρων θα αδειάσει από κατοίκους, δηλαδή Κούρδους και η Τουρκία μπορεί να ενεργοποιήσει το ανθρωπιστικό της πρόγραμμα, στην ποθούμενη λωρίδα. Οι Κούρδοι της Τουρκίας δεν θα αποκτήσουν επαφή με τους εν Συρία Κούρδους.

Η Ρωσία νοιάστηκε μόνον για μια πόλη, καθώς και ο επικεφαλής του προτεκτοράτου της, ο Άσσαντ, για μιαν άλλη, διπλανή. Ο Τούρκικος στρατός σπατάλησε το  αίμα των μισθοφόρων του, και ο υπόλοιπος, τσίλικος κι απείραχτος θα οχυρώσει ασφαλώς την λωρίδα που ζήτησε.

Και η παραγωγός τόσων αποικιών και τόσων ζωνών επιρροής, ονόματι Ευρώπη, καταπίνει την ζωντανή σαλαμάντρα από το βάζο της «βαθιάς περίσκεψης» και χαλαρώνει ευτυχής. Η Τουρκία παραμένει προπύργιο του ελευθέρου κόσμου. Τα εμπόρια θα ανθίσουν, ο τουρισμός θα ανεβεί, μόνον η  Ελλάδα κάτι θα κατεβάσει η κούτρα της για να δεχτεί καμια πενηνταριά χιλιάδες οικογένειες σε φουσκωτά που τρυπάνε τα αναθεματισμένα. ΑΟΖ και Διεθνές Δίκαιο και υπερπτήσεις και αρκίδια μάντολες. Έχουμε και επετείους  να τιμήσουμε.

Κανονικά, η γκλάβα μου κατέβασε μερικές έξυπνες ιδέες για να τη σκαπουλάρουμε, αλλά επιτέλους, έμαθα να λέω «άσε». Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου / όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου.