Μόλις μπήκε στο σπίτι μου, όρθιος ακόμη και προτού καθίσει, μου πέταξε επάνω στο τραπέζι ένα χαρτάκι. «Υπάρχει γραμμένο ένα τηλέφωνο. Θα πρέπει να καλέσεις σ΄ αυτόν τον αριθμό και να ζητήσεις βοήθεια» μου είπε σε αυστηρό τόνο και συνέχισε χωρίς να με κοιτάζει: «Διαφορετικά θα υποχρεωθώ να σε κλείσω εγώ ο ίδιος στο Δαφνί. Άλλη εναλλακτική λύση δεν έχεις. Σκέψου και αποφάσισε». Πρώτη φορά μου μιλούσε σε τέτοιο ύφος ο φίλος μου, ο αδελφός μου Άγγελος Μίχας. Σφίχτηκα. «Ποιος ξέρει τι εικόνα δίνω πιθανόν στους γύρω μου, πόσο χάλια είμαι και δεν το ΄χω αντιληφθεί. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η περίεργη αντιμετώπιση από τον κολλητό μου», συλλογίστηκα αρκετά στεναχωρημένος. Πριν φύγει του υποσχέθηκα ότι θα το σκεφτώ σοβαρά.

Ήμουν αλκοολικός, κακά τα ψέματα, από καιρό. Τα τελευταία χρόνια το είχα παρακάνει, έπινα υπερβολικά, σαν νεροφίδα που λένε, κάτι που οι στενοί φίλοι έσπευδαν σε κάθε ευκαιρία να μου επισημάνουν. Κτυπούσαν διαρκώς το καμπανάκι κι εγώ με την σειρά μου άλλο δεν έκανα από να διασκεδάζω την ανησυχία τους με διάφορα κόλπα και τερτίπια. Και να τους διαβεβαιώνω ότι όλα έχουν καλώς και είναι υπό έλεγχο. Προσπαθούσα να τους καθησυχάσω αν και καταλάβαινα πως δεν υπερβάλλουν. Η αλήθεια είναι όμως, πως ούτε κι εγώ παραδεχόμουν βαθιά μέσα μου, αρχικά τουλάχιστον, ότι την είχα πατήσει τόσο άσχημα. Μέχρι κάποιο πρωί που ξυπνώντας, αντί να κάνω ως συνήθως τον καφέ μου, πήγα κατευθείαν στο μπουκάλι… Πάγωσα κυριολεκτικά. Προσπάθησα να υποτιμήσω το γεγονός, την άκρως δυσάρεστη παρόρμηση που είχα νοιώσει, λέγοντας στον εαυτό μου πως ήταν μια αψυχολόγητη κίνηση της στιγμής. Και πως δεν σήμαινε αναγκαστικά αυτό που οι στενοί φίλοι, ποιος λίγο ποιος πολύ, συζητούσαν για μένα θορυβημένοι και που εγώ, παρά την παρατεταμένη κατάχρηση του αλκοόλ, αρνιόμουν πεισματικά να δω. Με δυο λόγια, παρότι ήμουν ολοφάνερα εξαρτημένος από το αλκοόλ, απεφεύγα επιμελώς να το συνειδητοποιήσω και να το παραδεχτώ. Να ομολογήσω εις εαυτόν δηλαδή, πως είχα πιαστεί -όπως παρόμοια συνέβη κατά το παρελθόν με διαφορετικές ουσίες- και πάλι στην παγίδα…

Το καταλάβαινα πως δεν πήγαινε άλλο. Ήταν μέσα Ιουνίου του 2005 και η κατάστασή μου έβαινε διαρκώς επιδεινούμενη. Μια προσπάθεια που είχα κάνει έναν χρόνο πριν, να κόψω από μόνος μου το ποτό, απέβη άκαρπη. Παρότι είχα σπεύσει για στήριξη στο «18 άνω» δεν τα κατάφερα τελικά. Στο τετράμηνο επάνω έκανα υποτροπή και βρέθηκα να κολυμπάω ακόμη πιο βαθιά στο αλκοόλ. Τα θαλάσσωσα. Απογοητεύτηκα πολύ. Και παράλληλα κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν να ξεφύγω, να γλιτώσω από αυτόν τον βραχνά. Έτσι αφημένος και παραδομένος στο αλκοόλ όδευα με συνέπεια προς την έξοδο, έβλεπα καθαρά το αναπότρεπτο φινάλε όλο να πλησιάζει. Πείστηκα σχεδόν πως δεν είχα καμία ελπίδα σωτηρίας κι αφέθηκα να βουλιάζω αργά και σταθερά στο αλκοόλ. Από την άλλη όμως αρνιόμουν και να βυθιστώ… Μια μικρή φλόγα ζωής που τρεμόπαιζε ακόμη εντός μου, περίμενε ένα ζωογόνο αεράκι για να θεριέψει. Προφανώς δεν ήθελα να χαθώ τόσο νωρίς, πριν καν συμπληρώσω τα πενήντα μου και μάλιστα αμαχητί. Ευτυχώς φύσηξε το αεράκι, που άλλο δεν ήταν από εκείνα τα θυμωμένα μα τόσο καταλυτικά λόγια του Άγγελου, τα φορτωμένα συνάμα φόβο και τρυφερότητα, ολοφάνερα ειπωμένα από έγνοια κι αγάπη. Ξαφνικά, λες και αφυπνίστηκα από κάποιο βαθύ λήθαργο, ανασυντάχθηκα και με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει, τηλεφώνησα στον αριθμό που υπήρχε γραμμένος στο χαρτάκι του φίλου μου κι έκλεισα ραντεβού για την επομένη με την κυρία Ιωάννοβιτς στο Αιγινήτειο.

Εξήγησα με ειλικρίνεια το πρόβλημά μου στην κυρία Ιωάννοβιτς. Κατάλαβε. Ζήτησε να της δώσω δύο μέρες προθεσμία για να ψάξει την καταλληλότερη δομή για την περίπτωσή μου. Την τρίτη ημέρα, όπως μου το υποσχέθηκε, τηλεφώνησε και με ενημέρωσε σχετικώς. Μετά από έρευνα είχε καταλήξει και μου πρότεινε να απευθυνθώ στον «ΑΛΦΑ», ένα νεοσύστατο τότε ακόμη αλλά πολλά υποσχόμενο πρόγραμμα του ΚΕ.Θ.Ε.Α. για τους εξαρτημένους από το αλκοόλ. Θα πήγαινα συστημένος από την ίδια και θα ζητούσα να συναντήσω τον Αντώνη Πάριο, τον υπεύθυνο του προγράμματος. Τηλεφώνησα στον «ΑΛΦΑ» και κανόνισα να πάω το μεσημέρι της επομένης. Διαπίστωσα εντυπωσιασμένος ότι αντίθετα με την πάγια τακτική μου, δεν απέφευγα, δεν κωλυσιεργούσα και δεν ανέβαλα στο ελάχιστο, όλα όσα θα έπρεπε να κάνω. Πλην όμως το ίδιο βράδυ, παραμονή της μεγάλης απόφασης που συμπτωματικά ήταν το Θερινό Ηλιοστάσιο, βρέθηκα να τα τσούζω «κατά τα ειωθότα» στο καθιερωμένο από χρόνια αλκοολικό στέκι μου, το «Flower» της Πλ. Μαβίλη. Παρέα μου είχα τον κολλητό μου τον Κωστάκη ο οποίος διακριτικά θυμάμαι και με δισταγμό ζητούσε να του πω λεπτομέρειες για την επικείμενη και τόσο σημαντική συνάντηση της άλλης μέρας. Του απαντούσα και ενδόμυχα ένιωθα πως πάει, τέλειωσαν τα ψέματα. «Πιες όσο θέλεις απόψε! Κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις… Από αύριο δεν θα ξαναπιείς πιθανόν για το υπόλοιπο του βίου σου», έλεγα κάθε τόσο στον εαυτό μου ενώ, την ίδια στιγμή ακριβώς, δεν παρέλειπα να κατεβάζω, το ένα πίσω από τ΄ άλλο, τα τελευταία μου ποτήρια…

Το μεσημεράκι της 22ας Ιουνίου του 2005, ημέρα Τετάρτη, ανηφόρισα την οδό Αναπαύσεως και έστριψα στην Χαρβούρη 1, το προτελευταίο στενό αριστερά. Ήμουν σε κακό χάλι. Δεν είχα πιει σταγόνα από το πρωί. Κρατήθηκα για να μην πάω «ντίρλα» στο ραντεβού. Με υποδέχτηκε χαμογελαστός ο Αντώνης Πάριος, ο προσωπικός θεραπευτής μου για τα επόμενα δύο χρόνια και αργότερα, μετά την λήξη της θεραπείας και καλός φίλος. Στην συζήτηση μαζί του ανοίχτηκα πολύ. Κάποια στιγμή μάλιστα με πήραν τα ζουμιά. Και τότε εκείνος έσπρωξε διακριτικά το κουτί με τα χαρτομάντιλα προς το μέρος μου. Φεύγοντας μου πρότεινε ένα «συμβόλαιο». Κάθε εβδομάδα θα είχα μία συνεδρία μαζί του και θα συμμετείχα επίσης άλλη μία φορά στην θεραπευτική ομάδα του Προγράμματος. Το δεύτερο σκέλος τού «συμβολαίου» με έσφιξε λίγο. Προσπάθησα να το αποφύγω. Δεν ήθελα να ενταχθώ στην ομάδα, πλην όμως ο Αντώνης ήταν κάθετος. «Δεν υπάρχει δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Το πακέτο θεραπείας είναι όπως το περιέγραψα και δεν αλλάζει στο ελάχιστο. Το αποδέχεσαι ως έχει ή δεν το αποδέχεσαι», μου είπε με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Έσκυψα το κεφάλι και αναγκαστικά συμφώνησα. Ταυτόχρονα όμως έκανα την σκέψη: «Σου παραδίνω την ψυχή μου, ελπίζω να την σεβαστείς».

Το απόγευμα στις 6.00’ της ίδιας ημέρας ήταν η τακτική συνάντηση της ομάδας. Ο θεραπευτής μου ήταν της άποψης πως θα έπρεπε να δώσω το παρόν χωρίς καμία χρονοτριβή. «Λίγο βαρύ μου πέφτει να έλθω και πάλι εδώ σε λίγες ώρες» του δήλωσα για να το αποφύγω. Εκείνος επέμενε φορτικά και όπως αποδείχτηκε στην πορεία είχε δίκιο. «Προσπάθησε να έλθεις, θα σου κάνει καλό» μου επενέλαβε αρκετές φορές. Αποφάσισα να πάω την τελευταία στιγμή. Μέχρι τότε το παζάρευα με τον εαυτό μου και συνεχώς άλλαζα απόφαση. Ευτυχώς όμως, όταν επέστρεψα στο σπίτι και παρά την έντονη επιθυμία μου για αλκοόλ κρατήθηκα, δεν υπέκυψα στον πειρασμό… Έτσι κατέφθασα στην συνάντηση της ομάδα «καθαρός». Ευτυχώς, γιατί στην είσοδο με περίμενε αλκοτέστ, μια πάγια δοκιμασία προς όλους τους θεραπευόμενους που εγώ όμως την αγνοούσα. Αν είχα πιει, θα υποχρεωνόμουν να κάνω μεταβολή και να φύγω. Θα έπρεπε απλά να αποχωρήσω ταπεινωμένος και με τα αυτιά κατεβασμένα με το καλησπέρα σας. Ό,τι χειρότερο δηλαδή για την εναρκτήρια συμμετοχή μου στην ομάδα και κατ΄ επέκταση την θεραπευτική πορεία μου. Σταθήκαμε όλοι όρθιοι σε κύκλο, μαζί και οι θεραπευτές. Και κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, έτσι ώστε σχηματίσουμε μιαν ανθρώπινη αλυσίδα, είπαμε την «προσευχή». Μόλις καθήσαμε ο Αντώνης με καλωσόρισε επισήμως και μου ζήτησε να συστηθώ στα υπόλοιπα μέλη. Και τότε άκουσα τον εαυτό μου, με κόπο πολύ και δυσκολία μεγάλη είναι η αλήθεια, να δηλώνει μετά από κάποια παύση με φωνή σπασμένη: «Με λένε Γιώργο, είμαι αλκοολικός και απέχω από το αλκοόλ μία ημέρα!».

Επιτέλους, είχα κάνει το πρώτο μεγάλο και καθοριστικό βήμα. Παραδέχτηκα δημόσια και φωναχτά το πρόβλημά μου. Κατάλαβα επίσης κάτι σημαντικό ακούγοντας τους άλλους θεραπευόμενους. Όταν έπαιρναν τον λόγο, αναφερόμενοι στο δικό τους διάστημα αποχής από το αλκοόλ «μετρούσαν» μήνες. Άρα ναι, ήταν εφικτό λοιπόν, μπορούσα κι εγώ να το παλέψω. Και ίσως – ίσως, να πάρω μέχρι και οριστικό διαζύγιο από την ολέθρια ουσία. Η μεγάλη απόφαση είχε μόλις ληφθεί. Έμενε τώρα ο ανηφορικός κι επίπονος δρόμος της απεξάρτησης, της οριστικής ει δυνατόν. Δούλεψα επάνω σ΄ αυτόν τον στόχο για δύο χρόνια με την μεγαλύτερη δυνατή προσήλωση, με θρησκευτική ευλάβεια τολμώ να πω. Ήταν η απόλυτη προτεραιότητα της ζωής μου. Κάτι πρωτοφανές για τα έως τότε δεδομένα μου. Υπήρξα ο συνεπέστερος ίσως θεραπευόμενος του Προγράμματος. Δεν έλειψα από καμία συνεδρία με τον Αντώνη ή της ομάδας. Πίνω νερό στο όνομα και των δύο… Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την βοήθεια και την στήριξη που μου έδωσαν. Ιδιαίτερα για την ομάδα μου και για καθέναν από τους συναγωνιστές μου ξεχωριστά. Χωρίς αυτούς στο πλευρό μου, τίποτα δεν θα είχα καταφέρει να κάνω. Καμία αποχή δεν θα ήταν δυνατή και καμία βεβαίως αποδόμηση του αλκοολικού χαρακτήρα μου δεν θα είχε συντελεστεί. Συμπαραστάτες στον αγώνα που έδινα υπήρξαν και οι φίλοι μου, με πρώτον και καλύτερο τον Κωστάκη. Για έξι μήνες δεν έπινε αυτοβούλως μπροστά μου αλκοόλ, μέχρι που ήρα επιτέλους το εμπάργκο και του είπα πως φθάνει πλέον, «φτου ξελευθερία»!

Μια λεπτομέρεια άνευ σημασίας ίσως για την ιστορία μας, μα που εγώ θέλω να την αναφέρω, είναι η εξής: Εκείνο το βράδυ της 22ας Ιουνίου δινόταν θυμάμαι η επίσημη πρώτη παράσταση του έργου «Τα κίτρινα γάντια» του Αλέκου Σακελλάριου στο θέατρο «Παρκ» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Θιασάρχης ήταν ο καλός ηθοποιός και φίλος μας από τα παλιά Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, με συμπρωταγωνίστρια την Κατερίνα Λέχου. Ήμουν καλεσμένος κι έπρεπε να πάω. Μετά το πέρας της ομάδας κατευθύνθηκα κακήν – κακώς προς το θέατρο να συναντήσω την παρέα μου. Με περίμεναν όλοι εναγωνίως. Τους καθησύχασα και περάσαμε μέσα να δούμε την παράσταση. Καθόμουν σε αναμένα κάρβουνα. Η στέρηση του αλκοόλ είχε κάνει έντονη την εμφάνισή της, χόρευε εντός μου τσάρλεστον… Άντεξα μέχρι τέλους! Αποχώρησα όμως χωρίς να μεταβώ ώς όφειλα, καθότι ήμουν καλεσμένος, στα καμαρίνια για να ευχαριστήσω και να δώσω τα ειλικρινή συγχαρητήριά μου στους συντελεστές, μιας και η παράσταση ήταν ομολογουμένως εξαίρετη. Δεν άντεχα περισσότερο, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν. Έπρεπε να πάω άμεσα στο σπίτι μου και να ξαπλώσω.

Από εκείνη την ημέρα πέρασαν κάποσα χρονάκια. Έκτοτε δεν έβαλα ούτε μια σταγόνα αλκοόλ στο στόμα μου κι εύχομαι να τα καταφέρω έτσι μέχρι την ύστατη ώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω τον νου μου διαρκώς… Ιδιαίτερα στις δύσκολες περιόδους που ποτέ δεν λείπουν δυστυχώς, ο μυστικός «συναγερμός» από το πράσινο χρώμα περνάει στο πορτοκαλί, ενίοτε σκαρφαλώνει και στο κόκκινο! Έμαθα πως προσωπικά, καθώς συμβαίνει άλλωστε και με τις λοιπές εξαρτήσεις, θα είμαι ισόβια ευάλωτος απέναντι στο αλκοόλ. «Μια φορά αλκοολικός, για πάντα αλκοολικός». Κοινωνικός χρήστης δεν πρόκειται να ξαναγίνω, αλλά ποσώς μ΄ ενδιαφέρει πλέον. Έμαθα να ζω, να λυπάμαι ή να χαίρομαι, ακόμη και να διασκεδάζω, χωρίς να έχω την ανάγκη του.

Και κάθε χρόνο στις 22 Ιουνίου γιορτάζω με μεγάλη χαρά τα «καθαρά» γενέθλια. Τα τιμώ και τα σέβομαι περισσότερο κι από τα άλλα, τα κανονικά μου!

Στον Αντώνη Πάριο και την ομάδα «ΑΛΦΑ» του ΚΕ.Θ.Ε.Α. με ευγνωμοσύνη.