Δεν είναι τωρινό φαινόμενο η μεταποίηση της τουριστικής εικόνας της Ελλάδας και του κόσμου, ως κτήματος ηλιθίων.

Όχι, δεν απευθύνεται σε αλλοδαπούς επισκέπτες-οι ξένοι μπορεί να πρήσκονται οι κοιλιές τους από μπιρόνια στα προπληρωμένα τους στέκια, αλλά περιοδεύοντας τη χώρα, είναι ικανοί να στέκουν εμβρόντητοι χαζεύοντας τη διασωθείσα λόχμη του Ιλισσού μπροστά στην ταμπέλα του Φωκιανού.

Αλλά διαβάζουν, έχουν οδηγό.

Κι όλα τα ντοκιμαντέρ που βλέπω όπου μπορώ κι όπου με παίρνει, είτε είναι για ασφοδέλους στα υπερβόρεια, είτε για τα καβούρια του θεόψυχρου βορρά, είτε για κάτι νεοπρέν γονιούς που βασανίζουν τα βλαστάρια τους, πεινασμένα και κουρασμένα για να συλλάβουν ομού τα μπαομπάμπ της Μαδαγασκάρης, έχουν αρχή, μέση και τέλος.

Βλέπονται.

Εδώ και χρόνια άρχισε «η γνωριμία με την Ελλάδα και τον Πλανήτη που ξεράδια ξέρουμε» από δράκες αυτοσχεδίων βιοσωτήρων.

Έτσι η Πάρος, αλλιώς η Ψέριμος, ας δγιούμε την Αγία Πετρούπολη, ώ της Πορτογαλίας.

Από ελληνικούς Έλληνες.

 Από τη Μαριάννα Κορομηλά και την Αγέλαστο Πέτρα, σε κάτι αυτοσχέδιους εκπομπάρχες που τρώνε στου διαόλου το κέρατο μπισκοτάκια ελλένικος και πίνουν καφέ σε φελτζάνια δικής μας εταιρείας (είναι και οι χορηγίες, βλέπεις) απιθώνοντας δήθεν ελεημοσύνη σε ένα άγαλμα που προτάσσει ένα τάσι στο Ερμιτάζ και κάνουν ξεναγήσεις σε ξένα μέρη όπου είναι αδιάβαστοι, ατάραχοι και έτοιμοι για συγκρίσεις.

Κι αυτά ξεκίνησαν από κάτι «μένουμε Ελλάδα» προβάλοντας ακτές και πιγκι πόγκι σε δημοφιλείς προορισμούς. Μια χλίψη και μια μάραση.

Δεν είναι θέμα Ελλήνων και αλλοδαπών.

Είναι το βλέμμα που σου ξεσκίζει τα σωθικά, το βλέμμα του άσχετου. Χαζοβιόληδες που κέρδισαν μια παραγωγή και δεν απορρίφτηκε το βίντεο από κανέναν. Εκεί, άσχετοι αγνοιακοί, που δεν έχουν μήτε του σώματός των την ιδιοκτησία.

Αυτά τα χρονικά, δήθεν ανάλαφρα και αλλέγκρα, βαθμολογούν με το τσιμπιδάκι την είσοδο στο Τίποτε, με τιποτένια μέσα.

Kι έτσι, εγώ, ο τάχα γεωγραφημένος, αυτά που δεν έχω δγιεί ως αυτόπτης, γίνονται μεροληπτικά: ξέρω περισσότερα για τον βασιλικό κάβουρα της Αλάσκας, παρά για την Αλόννησο που δεν έτυχε να πάω.