Μια γκρίνια από όσους πέφτουν στην ανάγκη του.

Εξυπηρετούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σαν ξενοδοχεία ημιδιαμονής. Με την ίδια αισθητική. Έντονα χρώματα, κουρτίνες από διάτρητο ύφασμα, αρωματικό χώρου που θυμίζει καθαριστικό πατώματος. Μοκέτες και ταπετσαρία όλο το χρόνο. 25 ευρώ για τέσσερις ώρες διαδρομή. Στο μέρος που ακουμπάνε τα κορμιά υπάρχει βελούδο. Πόσοι άνθρωποι ίδρωσαν εκεί, πόσες μυρωδιές από τα σώματα. Λεκέδες που δεν βλέπει πια το μάτι.

Εκεί που όλα είναι υπό έλεγχο, ένα απότομο φρένο. Μια απότομη γκαζιά. Ο καφές που πετάχτηκε και τα λέρωσε όλα. Τα αμήχανα γέλια μετά, ή μια ντροπαλή φωνή να λέει συγγνώμη. Η αίθουσα κλιματίζεται. Η ένταση του ερκοντίσιον είναι πάντα στο φουλ. Αν είναι καλοκαίρι θα παγώσει η πλάτη σα να σε φυσάει βοριάς σε κατάστρωμα πλοίου, αν είναι χειμώνας θα νιώθεις ασφυξία σαν να είσαι κοντά στις μηχανές του.

Στο πίσω κάθισμα ένα παιδάκι που τρώει πατατάκια. Είπε “κι άλλο!” Φωνή δυνατή, απαιτητική. Δίπλα στο 108, εραστές. Είπε “κι άλλο!” Φωνή δυνατή, πόθος. Μια εικόνα του Χριστού πάνω από τον οδηγό. Ένας Χριστός κουνιέται στον λαιμό του σε δερμάτινο κορδόνι. Ακούγονται φωνές. Ψίθυροι. Ανάσες. Τα αλάρμ έχουν δικό τους ήχο. Μας έπιασε φανάρι. Στάση. Μπαίνουν και βγαίνουν συνέχεια. Ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Αναπτήρας μπικ μικρός. Καρέλια κασετίνα. Τσιγάρο. Στο ταβάνι έχει πλαστικό κισσό. Στο ταμπλό μια ψεύτικη ορχιδέα. Το χέρι του στο ράδιο, δυναμώνει το βόλιουμ …”αφού όλα αρχίσανε στραβά, μια αγάπη στο ντουνιά κατάντησε ζημιά.” Από πάνω ακούγονται κάτι χαστούκια και μετά κλάματα. “…πες μου τι σου έκανα η τρελή και γίνομαι χαλί, χαλί να με πατάς.”

Μπροστά κάθονται φοιτητές. Φοράνε ακουστικά. Κοιτάζουν αδιάφορα. Της κρατάει τα γυμνά πέλματα. Το παιδάκι πίνει πορτοκαλάδα. Φυσάει προς τα έξω. Κάνει μπουρμπουλήθρες, όπως το ξεχασμένο τζακούζι στον τρίτο. Η τηλεόραση παίζει ένα έργο. Άλλοι θέλουν να κοιτάζουν, άλλοι μόνο να ακούν, άλλοι δεν πήραν καν το κοντρόλ από τη ρεσεψιόν. Αν και γνωρίζεις την διαδρομή με κλειστά μάτια, ποτέ κανένα ταξίδι δεν σε έβγαλε στο ίδιο μέρος.

Λίγο πριν φτάσουμε στην Αθήνα στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης. Μια τεράστια αφίσα του Θάνου Πετρέλη με δείχνει… Πάντα υπάρχει ένα δάχτυλο να σε δείξει. Κάθε που θα μπαίνεις, για μικρά η μεγάλα ταξίδια.