Οι καλύτερες στιγμές της χρονιάς που φεύγει: οι φορές που η αγκαλιά μου συναντούσε μιαν άλλη (ή και δυο και τρεις) σε σταθμούς ΚΤΕΛ, αεροδρόμια, εξώπορτες. Αφίξεις, πάντα. Με τις αναχωρήσεις είμαι λίγο μαλωμένος αν και δεν θα ‘πρεπε να είμαι αχάριστος μαζί τους, δίχως αυτές δεν έχει επιστροφές. Το βλέμμα των γιατρών (πριν καν μιλήσουν) που έλεγε τόσο εύγλωττα «τα μαζεύετε και πάτε στο καλό». Δυο-τρία ποτήρια με τους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή· άλλες φορές δεν πετύχαινε η συνταγή κι ας ήταν ίδια κι απαράλλαχτα τα υλικά (δεν ήταν, ποτέ δεν είναι ίδια δεύτερη φορά). Μια αναπάντεχη καλή είδηση, όταν είχα πια ξεχάσει ότι την περίμενα.

Αναλογίζομαι, πατώντας το πλήκτρο για να βγει το ζήτα, πόσο εύκολα θα μπορούσε η αγκαλιά να μείνει ανεπίδοτη. Ανάπηρη. Το βλέμμα των γιατρών να είναι σκοτάδι. Να έπινα μόνος ή με εντελώς λάθος υλικά στη συνταγή. Τα καλά νέα να μου κράταγαν μούτρα που τα ‘σβησα απ’ τη μνήμη μου, την ώρα που ταξίδευαν μερόνυχτα για να με βρουν. Και μετά να σταματούσαν οργισμένα -ή έστω παραμελημένα- στον προτελευταίο σταθμό, παίρνοντας το δρομολόγιο για πίσω, για αλλού.

Τίποτε αυτονόητο, δεδομένο ή κατακτημένο ισόβια. Τα τοσοδούλικα φιλόδοξα interstellar μας  μπορεί να μην έχουν ούτε καν ένα χλιαρό χάπι εντ, από αύριο κιόλας, από την επόμενη ώρα. Αυτά σκέφτομαι και λέω είσαι τυχερός που έζησες ακόμη μια φορά τα απλά. Τα πολύπλοκα με μπερδεύαν, άλλωστε, παιδιόθεν.

(29/12/2014, ακόμη ζωντανοί)