Αν η «ψυχρότητα με την Τουρκία» είναι «να΄χαμε να λέγαμε», τότε ορθώς λαϊκίζετε μπερδεύοντας αναδρομικά συντάξεων, «Τουλουπάκες και Νοβάρτες» (αυτό είναι τραγούδι) και κοινοβουλευτικές διαφωνίες, φέρουσες μαυροφόρα απελπισιά.

Αν είναι σοβαρά τα πράματα, λάβετε το Γενικό Σχέδιο: η Τουρκία για να μη τηνε πνίξουνε τα χρέη και οι κύκλωθεν, θα διαβρώσει το αλμπενί των Βαλκανίων, θα αλαφρώσει τεχνητά τους Κούρδους να μη έχει εσωτερικούς περισπασμούς, θα βαρέσει την Ελλάδα σε αέρα και θάλασσα, περιμένοντας να την νικήσει και θα μεταβάλει την Κύπρο σε ΑΟΖ όχι πολλών μιλίων, αλλά δύο μέτρων, τριών πήχεων και θα της παραχωρήσει αρχοντικά ένα ρούπι. Να διαβάσετε πόσο είναι ένα ρούπι. Μπορεί να κάμει κι άλλα πολλά, αλλά η χώρα μας είναι πολύ φαντασμένη για να ακολουθήσει (για τη μοναδική φορά που νίκησε τους Τούρκους) Βαλκανικό σύμφωνο, στρατηγάρες επικεφαλής, και άλλα προς πολιτική και εθνική άμυνα.

Η Ελλάς από χτές, πρέπει να αγοράσει πέντε ή έξι φρεγάτες κι όλα τα drones της αγοράς, να πιάσει θεωρείο στα Δαρδανέλλια (αυτό δεν σημαίνει κατάληψη) και να εκμηδενίσει την λοξώς τετμημένη ένωση ΑΟΖ Τουρκιας-Λιβύης που είναι βέλγικο ανέκδοτο. Αλλά αυτά δεν γίνονται χωρίς ουδέτερη Αμέρικα, ψυχρώς φερομένη Ρωσία, κι αυτά στην χειρότερη περίπτωση. Επαναλαμβάνω, μη εισακουόμενος πως η προσκόλληση στο ΝΑΤΟ, σε δήθεν «δίκαιο της θαλάσσης και σε άλλες ουδετερονικές γενικότητες, απλώς θα δημιουργήσει ακόμη ένα χαμένο ή γκριζαρισμένο νησί. Αλλά θα μας παινεύουν τον Παρθενώνα και τις αιώνιες αξίες της Δημοκρατίας και οι υπερατλαντικοί πρεσβευταί και ηγέται θα εκμάθουν καγγέλια.

Η Σύσταση αυτή, θα μπορούσε να ισχύσει, αν διαθέταμε σύμπνοια και ενότητα. Έως τότε, επειδή αυτά δεν γίνονται πλέον, βάλτε κανένα στοίχημα με καλές αποδόσεις, πόσα νησιά θα χάσουμε αν «κουνηθούμε». Και θα γεμίσει το έθνος σταλεγάκηδες, όπως πάντα.