Δεν ξέρω αν διαπιστώνετε σύγχυση μεταξύ του γνωμικού «πήρε ο τρελός κατήφορο» και «εμείς θα τα κάναμε καλύτερα». Απ΄όταν εκθρονίστηκε ο Ίντρις της Λιβύης δεν πέρασαν απλώς πενήντα χρονάκια, αλλά μας έκοψαν και τα δωρεάν ρολόγια οι πολυτελείς τουρίστες από την Σαουδία. Επίσης έπαψε το Αιγαίο να θεωρείται κύριος τόπος του αθλήματος και μετακόμισε στον σβέρκο της νήσου Κρήτης, αν την παρομοιάσουμε με ξαπλωμένο αιγοβοσκό από τον Ψηλορείτη.

Η ΑΟΖ που διεκδίκησε και διεκδικεί η Τουρκία, είναι σαν ταινία του Παράβα που το έπαιζε γυναικωτός στο πρώτο τρίτο των ταινιών του και άντρακλας πελαγίσος  στο υπόλοιπο. Δηλαδή είμαι ο τελευταίος που μανθάνω ότι υπάρχουν τόσες φυλές και φύλαρχοι που μας παινεύουν ή θέλουν το λαρύγγι μας ενώ οι συμπατριώτες μας αναστενάζουν πόσο ωραία ήτουνε στο Ροβανιέμι;

Επιπλέον έχω για το πολιτικό μας βίο την αίσθηση δύο υστερικών μπρατσαραίων που αλληλοδέρνονται την ώρα που αμφότεροι γλύστρησαν απο τα εμετά ενός καταστρώματος και συνεχίζουν να χτυπιούνται ενώ τους περιμένουν δύο σκυλόψαρα στον θαλάσσιο αφρό.

Τρελαθήκατε μωρέ; Σας έχει σαλέψει; Σε αξιοθρήνητους ψευτομαφιόζους βαρεθήκαμε να δίνουμε Όσκαρ και τιμές, ενώ η καρδιά μας λαχταρά επανάληψη του Βαρτάνη σε εκείνο το χουντικό σίριαλ.

Αυτά που η πολιτεία μας ώφειλε να πράξει, τα έρριξε στον κοκκορα και αυτά με τα οποία μας στριμώχνουν τα κλαψουρίζουμε όπως πάντα: «κυρία, κυρία, ο Χασανάκος με βάρεσε».

Μας περιμένει ένα κράτος να το ιδρύσουμε και δεν κάνω καμία πλακίτσα. Κι εδώ δεν είναι αθλητική συνάντηση, είναι «ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γη τονε τρομάσσει».

Πάλι θα τη γλυτώσουμε μυξοκλαίγοντας και θα τσακωνόμαστε αν είναι αισθητικά επαρκές το μνημείο που θα στήσουμε στο Νέο Γουδί.