Ποτέ μου δεν πίστεψα πως οι τέως «εκείνοι» τους, ήταν επιπόλαια γραικωμένοι βαρβαρίτσοι που επιχειρούσαν ανόσιες παρεμβάσεις στον ανεπίληπτο, έως τότε βίο τους. Γι’ αυτό και οι ζήλειες μου ήταν προσποιητές ή απουσίαζαν τελείως.

Τους είχα απλώς φανταστεί στο ημίφως και δεν έρριχνα προβολέα στα μάτια τους.

Οι εκείνες τύχαινε και φλέγονταν ωσαύτως μαζί τους, αλλά πάντα στους χωρισμούς αποκτούσαν κατάλογο αρσενικών αστοχιών μετρημένον σε ρυθμό βρύσης που στάζει. Κι έτσι ήταν έτοιμες για μια νέα σχέση.

Ποτέ μου δεν δάρθηκα με αντεραστή. Δεν ήταν εξόχως αριστοτελική η εποχή που έζησα.Κι αν λάτρευα τον ψιλοκομμένον τουζλαμά με μπόλικο σκορδοστούμπι, ευχαρίστως τον λησμονούσα, καθώς καμιά τους δεν τον άντεχε. Και με ανέχονταν, όσο κάπνιζαν. Ήταν ασφαλές κριτήριο.