Δεν υπάρχει οδός της Αρετής και οδός της Κακίας,
όταν αμφότερες ράγισαν από σεισμό και κατολίσθηση!

Τις φιλίες μου, τις κρατώ προφυλαγμένες και είμαι πιστός σε όλες. Απεναντίας, έχω ευρεία γκάμα συζητητών με τους οποίους η σχέση είναι όντως διαδικτυακή. Τόσα χρόνια μηχανικός στη μηχανή, ελάχιστους ψηφιακούς συζητητές αντάμωσα δια ζώσης, και ανάμεσα στους φίλους μου υπάρχουν πολλοί που δεν αγαπούν αυτού του τύπου την επικοινωνία, την ψηφιακή. Είναι πανίσχυρο το χούι της φοβίας του πληκτρολογίου ― σαράντα χρόνους βελτιώνω και αναβαθμίζω μηχανήματα και η γνώμη μου δεν αλλάζει, επειδή ο μεγάλος όγκος των ενδιαφερομένων είναι αυτοαναφορικός.

Πολιτικά

Πολιτικά, εκτός που κάποτε καυχήθηκα ορθώς, εν στιχηρώ τινι πως «είμαι αμόρφωτος», εντέλει δεν απέχω δημοσίως από το παλαιοδημοσιογραφικό σύνθημα για την δημοσιογραφία πως «ελέγχει την εξουσία». Τώρα το «αναζητά την αλήθεια» είναι μάλλον ρεπετισιόν από την εξαίσια ρητορική ερώτηση του Πιλάτου προς τον Ιησού «τι έστιν αλήθεια;»

Για να το κάνω νιανιά, προτιμώ η κριτική μου να είναι πάντοτε ντουμπλ φας. Αυτό ξεκίνησε από το 2000 χονδρικώς, ότε οι επιφυλλίδες μου έγιναν καθημερινές, βρέξει-χιονίσει, χώρια τα πολλά εξτραδάκια. Πολύ σπάνια, την τελευταία εικοσαετία, που περιέχει το λιγότερο οκτώ χιλιάδες κείμενα, έγραφα εναντίον ενός και μόνου κόμματος. Εξάλλου, κυβερνήσεις και αξιωματικές αντιπολιτεύσεις διακρίνονται για το ασταθές φρόνημα και την κοινωνική μειονεξία που μεταφράζεται συνήθως σε καταπίεση μειονοτικών απόψεων.

Ιανός ή δύο πρόσωπα χωρίς ταυτότητα;

Αυτό το δίζυγο, που ξεκινησε μετά την οριακή νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2000, το χρειαζόμουν όλο και λιγότερο, διότι αυτό που θεωρούσα ριζιμιό λιθάρι των επιχειρημάτων μου, σχεδόν αμέσως δικαιώνονταν όλο και περισσότερο. Με λίγα λόγια, δεν χρειαζόταν να ξοδέψω φαιά ουσία για να «παλαντζάρω» δήθεν τη ρωμαϊκή μου ζυγαριά και να αγωνίζομαι να φαίνομαι αδέκαστος. Ήταν τόση η σπασμωδική και ματαιόσπουδη κυβερνητική προσπάθεια, που μόνον με την συγκοπτόμενη, ηττοπαθή πολιτική της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορούσε να συγκριθεί. Κι όσο πλησιάζαμε προς την Κρίση και άρχισαν να κολλάνε τρίτα και τέταρτα κομματικά αποδέλοιπα σε κυβερνητικά σχήματα, η κατάσταση του πληκτρολογίου μου παρείχε κείμενα περίπου με αυτόματη γραφή. Όλες οι ειδήσεις, όταν δεν ήταν φυτευτές, ήταν αποτέλεσμα παιδαριωδών σφαλμάτων.

2004-2009

Μια πενταετία όπου το ΠΑΣΟΚ είναι παγιδευμένο υπέρ ενός οικογενειακού διαδόχου που δεν θα τα αλλάξει όλα. Ενώ η διοίκηση Καραμανλή είναι μπόσικη σε μικρά σκανδαλάκια που τα φορτώνεται, ο αγωγός Μπουργκάς–Αλεξανδρούπολης και το βέτο στα Σκόπια προδιαγράφουν το τέλος του παιχνιδιού. Η νεότης του ΓΑΠ δεν μετράει, χάνει και τις εκλογές του 2007, αλλά λίγοι βλέπουν πως η νεότης του Τσίπρα συγκινεί πάρα πολύ την αριστερά. Παρά τις ενέσεις του επιδραστικού Παυλόπουλου και την εμμονή του στο «δώσε-δώσε». Το 2009, μια αναβίωση του Γιώργου Παπανδρέου που υπόσχεται ή απειλεί με καινοτομίες και νέους ανθρώπους γεμίζει πολλά νέα στελέχη με ελπίδες, αλλά η επιτυχία είναι πρόσκαιρη.

2009-2012

Μια τριετία έως τον Σαμαρά όπου γκαζικωνόμαστε την Κρίση, κάθε συνιστώσα της Αριστεράς γίνεται εριστική, έρχεται το βαρύ χρέος, οπότε ακολουθεί πληθώρα νέων κομμάτων και επανάσταση των βεριτάμπλ κεντρώων που ρίχνουν τον Γιώργο. Στον χρόνο που απομένει, τα κλασικά κόμματα, χωρίς Καραμανλή και Παπανδρέου, αλλάζουν την προεκλογική επιδερμίδα, νικάει αγκομαχώντας ο Σαμαράς αλλά τον ακολουθεί ο Σύριζα και το 2012, το Κέντρο γίνεται κομμάτια και θρύψαλλα.

2012-2019

Περνάει ένα Σαμαρικό διάστημα που υποκύπτει στην γοητεία του νέου αρματηλάτη, ο Σαμαράς το παίζει σκληρός και Μεσσήνιος, με γλίσχρο πλειψηφικό περιθώριο. Ο Σύριζα δεν χρειάζεται καν να «τάξει». Όταν κυριαρχεί, αλλάζει τελείως την ατζέντα, δημιουργεί «μαγιά» και τα σφάλματά του έχουν ένα γιατρικό: δεν σβήνουν τις ελπίδες.

Σήμερα

Δεν λύνεται με απολογισμούς η ασάφεια του σήμερα. Δεν μας ξανάτυχε, βλέπετε, ένα κράτος με σπονδυλική στήλη τους υφυπουργούς και κυρίως ολόκληρες ομάδες του πληθυσμού να συναινούν ηττοπαθώς. Γι΄αυτό και στα στρατηγικά παίγνια που ασκώ ή ονειρεύομαι, διαλέγω μη φαντασμένους λαούς ― το πολύ μια δράκα Κουμάνων, ή έστω Βαρδαριωτών.  Δυστυχώς δεν υπάρχει ιστορικό πρότυπο στο οποίο να κολλάμε φαντασιώσεις. Οι πάντες παίζουν. Οι πάντες. Ακόμη και ενδελεχής κριτική, μη κακόβουλη, είναι τελείως άχρηστη.