Για τους μόνους ανθρώπους που διατηρώ διαχρονικώς αγαθά αισθήματα, είναι οι τεχνίτες, οι βοηθοί τεχνίτες, οι εργάτες, οι καλφάδες και τα καλφόπουλα. Και συνεχώς οι εργοδηγοί, ένα σπάνιο είδος. Διότι έχουν μπούσουλα και είναι μεγάλη τιμή να σε αποδέχονται και να σου μιλάνε. Στην ανασκαφή, στο καραγιαπί, στο μερεμέτι, στο συνεργείο, δεν έχουν το όμοιό τους-δύσκολα το καταφέρνεις με συναδέλφους, όποιας κοπής. Στο δεκατιανό τσιγάρο, στο κοινό προσφάι, στη χαζοκουβέντα ενώ δεν έχουν έρθει τα γαμημένα τα υλικά, στο τυχαίο αντάμωμα σε κυριακάτικη βόλτα ή την ώρα που βάζουν γαλατάκι σε φιδότοπους, μοιάζουν αιώνιοι, δεμένοι με το σώμα τους, ενώ τους καβγάδες έχουν τρόπο να τους θάβουν. Δεν θέλουν κουστουμάτους και οδηγίες εγχειριδίων. Και ζωντανεύει το αίμα τους αν τους παινέψεις δίκαια. Μεταξύ τους έχουν αόρατη και βουβή εκτίμηση για τον συντροφίτη που ξέρει περισσότερα. Και τις μέρες, τις εβδομάδες ή τους μήνες που συνυπάρχετε, να τις αδράχνεις, να απολαμβάνεις το κάθετι. Αρκεί να μη ξεχωρίζεις τεμπελχανάδες και εργατικούς- είναι απίστευτο πόση δουλειά βγάζουν οι τεμπέληδες. Κι αν σου κατέβει η διάθεση να διώξεις κάποιον, είναι βλακώδης παραίσθηση. Εσύ πρέπει τότε να τους αδειάζεις τη γωνιά. Είτε σε ανθυγιεινά υπόγεια, είτε κλειδώνοντας τη σκαλωσιά, είτε σε γλυκά τοπία και μαραμένα εργοτάξια, δεν έχεις άλλους κι είναι όλοι καλύτεροί σου. Απολαμβάνουν τη στιγμή που καταλαβαίνουν ότι διδάσκεσαι απ’ αυτούς.