Ήταν, μια φορά κι έναν καιρό, που το Οθωμανικό Χαλιφάτο, παρά τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού, είχε αρχίσει να ραγίζει, καθώς Μεγάλες Δυνάμεις στόχευαν να το αδυνατίσουν. Διότι είχαν ξεκινήσει την προσπάθεια, υιοθετώντας τις εθνικές διεκδικήσεις των βαλκανικών λαών που ποθούσαν διακαώς να ενωθούν με τους ομογενείς τους, μέσα στην επικράτεια του «Μεγάλου Ασθενή».
Ειδικά η Βουλγαρία, προτιμούσε την ανεξαρτησία της, ξεκινώντας σταδιακά: έμεινε θεωρητικά υποτελής στον Σουλτάνο έως το 1908! Δεν είχε παρωπίδες ως προς την υποτέλεια. Η αυτονομία των περιοχών που διεκδικούσε, ήταν στόχος. Έτσι, κατάφερε να προσαρτήσει την Ανατολική Ρωμυλία. Ιδρύοντας στη Μακεδονία την ΕΜΕΟ, ζητούσε την αυτονομία. Αλλά όσο δυνάμωνε, διασπάστηκε ο εθνικός της στόχος. Γεννήθηκαν οι Βερχοβιστές, που υποστήριζαν την ένοπλη αναμέτρηση Βουλγαρίας και Τουρκίας. Οι αυτονομιστές, έμειναν στην ΕΜΕΟ.
Υποτίθεται πως αυτά λύθηκαν ή δε λύθηκαν στην περίοδο 1903-1924, αν και στην Γερμανική κατοχή αναζωπυρώθηκαν. Η «ιδιοκτησία» της μακεδονικής αυτονομίας πέρασε στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Ο οποίος «έχτισε» ένα ομόσπονδο κράτος που αγωνίστηκε να έχει μακεδονική υπόσταση, εξαγριώνοντας Βουλγάρους και Έλληνες. Ήταν και Ψυχρός Πόλεμος, «παραπέτασμα» και «ελεύθερος κόσμος», καταλαβαίνετε.
Δυο σημεία:
Πάνε χρόνια αρκετά που δεν έχουμε σύνορα με την Σερβία. Αλλά παρακαλώ να μετρήσουμε υπομονετικά πόσα πάθη λιναριού τραβήξαμε για την εμμονή στον «φίλο Σερβικό λαό», όντως φίλτατο, αλλά η πολιτική, πολιτική. Και να συγκρίνουμε την πολιτική τους διαδρομή με την Ιταλική, που ώσπου να γίνουμε ούνα φάτσα ούνα ράτσα, τραβήξαμε πολλά από την μεγαλομανία τους.
Με την Βουλγαρία, είμαστε στον ίδιο δρόμο. Προαιώνιοι εχθροί κάποτε, τώρα φίλοι και σύμμαχοι. Αλλά πάντοτε αντίπαλοι της FYROM στους εθνογενετικούς της αυτοπροσδιορισμούς. Αυτό που κάποτε ήταν σύγκρουση για τα μιλέτια, εύκολα μπορεί να γίνει διαπεριφερειακή «πολιτισμική» επιρροή, όταν και εάν τα δυτικα Βαλκάνια ενταχθούν στην Ε.Ε. Κάποτε.
Να μη ξεχνάμε πως «η έρις περί το όνομα» είναι παρωνυχίδα, καθώς διαπραγματευόμαστε σε βαρύκεντρο μεταξύ Βουλγάρων και Αλβανών, κατά τις προθέσεις ή νοσταλγίες εκάστου. Και πως η διαπραγμάτευση γίνεται με τον πιο αδύνατο κρίκο του παζλ, χάρη στην σφοδρή επιθυμία του ΝΑΤΟ. Τα καπνογόνα στη Βουλή του Κοσσόβου (όπου ο πιο αγανακτισμένος ήταν ο αμερικάνος πρεσβευτής) είναι μια ένδειξη πως το βαλκανικό μέτωπο δεν θα παγώσει με τις εντάξεις, αλλά θα κρυφοκαίει ως άκαυτη βάτος. Και κανένας δεν ξέρει εάν τα μαγαζιά που θα ανοίξουν στα «νέα Βαλκάνια» δεν θα είναι όλα βουλκανιζατέρ, άρα θα έχουν ανταγωνισμούς, άγνωστους σήμερα.
Και μη ξαναπείτε το παραμύθι για Προστάτιδες δυνάμεις. Δεν σας παίρνει.
