Όταν περνάω από εγκαταλελειμμένα σπίτια ζωσμένα με άγρια γιασεμιά, κισσούς και ανεξέλεγκτη χλόη, φαντάζομαι και βλέπω τους χαμένους ιδιοκτήτες να βγαίνουν στα μπαλκόνια με τα κλειστά ξύλινα παντζούρια και να με χαιρετούν. Συνήθως είναι περιποιημένες κυρίες γύρω στα εξήντα με λευκά πιασμένα μαλλιά. Αυτά τα φαντάσματα έχουν καλοσυνάτα πρόσωπα, ευγενικές κινήσεις και πολύ καλούς τρόπους. Δεν κάνουν άσκοπο θόρυβο και η ησυχία τους παίζει πάντα μια μουσική από το παρελθόν που μου θυμίζει ότι η ομορφιά δεν χάθηκε. Οι κήποι τους δε, μοσχοβολούν ακόμη ολοζώντανοι.
Συμβαίνει ακόμη στους κήπους
26-05-2020