Αυτή η αλλεργία ή ίωση που μας έχει ρημάξει το ταμ-τιριλίμ στις πόλεις κυρίως, με οδήγησε («ηύθηνεν το βήμα μου» θα έγραφαν οι παλαιοί) σε ένα φαρμακείο. Είχε μεγάλη ουρά και περίμενα, χαζεύοντας τις διευθετήσεις και τα προϊόντα. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Μπροστά μου, βρισκόταν σιωπηλοί άνθρωποι, οι οποίοι, μπροστά τον φαρμακοποιό, μεταμορφωνόταν σε γνώστες. Πράγμα που ουδέποτε συνάντησα σε μαγαζί στοιχημάτων, σε χασάπη, σε βιβλιοπωλείο, σε πατσατζίδικο και σε καφετέρια. Γνώστες. Κατέθεταν στον φαρμακοποιό ένα λεπτομερές μακαρόνι με συμπτώματα, αράδιαζαν φαρμακευτικές ουσίες (όπως «παρακεταμόλη») ασκούσαν κριτική σε δοσολογίες («λέω να κόψω το παυσίπονο και να βάλω έμπλαστρο») και το πιο σπουδαίο, ρωτούσαν σχεδόν με ταπεινότητα, ακόμη και πολύ παράξενα πράγματα, όπως την σύνθεση ενός καταποτίου που περιείχε πράσινο τσάι. Ήταν άνθρωποι εξοικειωμένοι με το φαρμακείο. Αγόραζαν θηριώδεις ποσότητες και σκευάσματα όπου το ένα κάλυπτε τα συμπτώματα του άλλου. Ας σημειώσω πώς από τους οκτώ στην ουρά, ένας είχε συνταγή γιατρού. Οι άλλοι ήρθαν στο φαρμακείο, όπως στον αρτοποιό. Με άποψη και ενδιαφέρον για την πραμάτεια.
Σκεφτόμουνα παλιά ότι η αθώα και τόσο συχνή ευχή «υγεία να έχουμε πάνω απ΄όλα», κρύβει μάλλον μια παθιασμένη σχέση με την ζωή, ένα είδος καζαντζακικής κορόνας υπέρ της λεβεντιάς, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν θεωρώ τόσο αθώο να εύχεσαι υγεία. Μπορεί να μη θέλεις να νταντεύεις αρρώστους. Μπορεί να λυπάσαι τους χρονίως πάσχοντες, αλλα δύσκολα να τους δέχεσαι στα πόδια σου. Πώς οι άνθρωποι αυτοί που περίμεναν στο φαρμακείο, είχαν μεγάλη πρεμούρα να γνωρίζουν το καθετί για τα φάρμακα και το σώμα τους, πόσα τριγλυκερίδια και πόση κακή χοληστερίνη περιέχει αλλά δεν έχουν ιδέα, μήτε σκοπεύουν να μάθουν τι είναι ομόλογα και σε τι διαφέρει το ψήσιμο από το τηγάνισμα. Δεν συζητώ αν ξέρουν την διαφορά ερώτησης και επερώτησης.
Φορτώθηκα ένα τσαντικό με μη συνταγογραφημένα σκευάσματα που το ένα ακυρώνει το άλλο για να μη πειραχτεί μια σειρά οργάνων και πήγα στην δουλειά μου. Αν κοιτάζαμε τα ψιλά γράμματα στα συμβόλαια με τις τράπεζες, δεν θα υπήρχε τέτοια χρεοκοπημένη αίσθηση ανημπόριας στην πατρίδα μας. Αν τα κοιτάζαμε εννοώ, με το ίδιο πάθος που κοιτάζουμε τα ψιλά γράμματα στις πιθανές παρενέργειες των φαρμακευτικών σκευασμάτων. Μόνον στη δουλειά των γιατρών, εντέλει, αισθανόμαστε συνεταιράκια και έχουμε συνεχώς ισχυρή άποψη. Δεν κάνουμε το ίδιο με μηχανικούς, σεισμολόγους, ψαράδες και λογιστές…
