Αυτό που σήμερα αποκαλούμε «Τράμπι ο ανασούμπαλος» εκπροσωπεί περίφημα το αμερικάνικο όνειρο. Μόνον οι διασκεδαστές της δυτικής ακτής και οι ζηλόφθονοι της κουρασμένης γηραιάς Ηπείρου αντιδρούν, και όλοι ξέρουμε το γιατί.

Βρείτε μου έναν λαό, ένα μιλέτι που από τα χρόνια της γούνας και του πολέμου των Φυλών, δεν πέρασε και δεν άσκησε μαύρη βία και ανήκουστα βασανιστήρια, από την Αλάσκα έως τα άντρα των κουρσάρων.

Στην Αμερική, όπως σε όλες τις μεγάλες επικράτειες, τυπώθηκε με αναλυτό μολύβι, στα μέτωπα των ξένων που έγιναν δικοί τους, η στομωμένη βία μιας ανυπόφορης, χαλαρωμένης αποικίας.

Οι πολιτισμοί που έχουν θαυμαστές και αντιπάλους, εδράζονται στην πιο αβάσταχτη βία, συνδυασμένη πάντως με ποίηση δακρύων και πράξεις εμφύλιες. Και θα νικήσει ο βλακωδέστερος -ποτέ δεν υπήρξε εξαίρεση.

Οι πολιτισμοί που μαγεύουν σε μουσεία, ξεκίνησαν από την βρεφοκτονία, την ανθρωποφαγία, τους καταρράκτες αίματος να κυλούν στα λιθοδεμένα μνημεία τους, επειδή ο πόνος του εχθρού και η ευγενής φύση των αντιπάλων σαστίζει και καυλώνει τον σφαγέα, που δεν θεωρεί την εξόντωση πρόβλημα, αλλά γεννήτρια χαμόγελου.

Δείξε λοιπόν πως χαμογελάς, ανόητη σκλάβα ενός CEO, σπάσε ένα γελάκι μη σου σπάσω τα δόντια και διαδώσουμε πως γλύστρησες στο μπάνιο.