Για να προσγειωθούμε. Έχω δικαίωμα ψήφου στη Θεσσαλονίκη, δικαίωμα που δεν εξασκώ επί αμέτρητα χρόνια ανκαι καμιά φορά ξεβολεύομαι και πηγαίνω στο εκλογικό τμήμα να ρίξω το λευκό μου.

Είναι ωραία η πρωινή βόλτα, στα μέρη της «Σελήνης», του «Ζέφυρου», στο στούντιο του Πεντζίκη της προέκτασης Μητροπόλεως, στην ανάμνηση του Φλού και των «κούτσουρων του Δαλαμάγκα».

Δε μπαίνω στο πάρκο της ΧΑΝΘ, και καταλήγω να πίνω καφέ εις την οδό Τάκη Κανελλοπουλου, απέναντι από το άγαλμα του Φώτου Λαμπρινού που διατείνονται πως ανήκει στον Παύλο Μελά.

Με τον Απάρτη ξεχασμένον στο πλατάνι. Εκεί που είδα μόλις υποβασταζόμενη την Ρίτα Χαιηγουορθ και σάρωνα το βιβλιοπωλείο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών με πάθος, ενώ με περίχυσαν κάποτε με εχθρικόν γαλλικό καφέ.

Ολόγυρα, εκπέμπεται ένα φως από όλες τις θέσεις όπου πάρκαρα το κατρέλ «Αριστείδης» που ήταν κόκκινο, αλλά άπαξ το είδα κατάλευκο από τις κουτσουλιές του γνωστού δέντρου έξω από ένα σχολείο της Ραλλούς.

Όποιο σημείο της πόλης περπάτησα, το θυμάμαι. Καθώς και τα δωμάτια όπου έτυχε να εργαστώ.

Αυτά, εκπέμπουν ένα γαλαζωπό φως, αλλά όχι σταθερό. Παλιότερα πίστευα πως υπεύθυνο ήταν ένα στρόμπο, αλλά τώρα μάλλον κάποιο ντρόουν κυκλοφορεί.

Το ζήτημα είναι πως πάνω στο αστικό τοπίο κυκλοφορούν, υποφωτισμένα και φασματώδη, όλα τα προσωπα που έτυχε να συνυπάρξω μαζί τους διαχρονικώς.

Στην περιοχή της Χαμένης, Άκυρης ή Λευκής ψήφου κυκλοφορεί το ολόγραμμα του Χάρη Καμπουρίδη, του Θόδωρου Παπαντίνα, του Ντανιέλ Λομέλ, του Κιτσόπουλου και του Βασδραβέλλη, ενώ οι Εκείνες απλώς γελούν και σβήνουν προς τη Διαγώνιο και προς το τρενάκι του πάρκου.

Εδώ, να εδώ ,είδα να τραβιέται η πρώτη μεταξοτυπία του πρώτου Τραμ. Προς το Μέγαρο που ο Βασιλικός παρομοιάζει με σόμπα πετρελαίου, δεν έχω καλή επαφή, διότι βρίθει από πλήθη του δεύτερου εξώστη και ουρές για ένα εισιτήριο του Φεστιβάλ.

Και η σημείωση σε ένα αντίτυπο του All that fall του Μπέκετ, που αναφέρει μια ταινία: «Μέρες οργής» στον «Αλεξανδρο» αδημονώντας για τα γυμνά. Ήταν 1966, το βιβλίο το πούλησα το 2003 και δεν ξέρω γιατί θυμάμαι.

Αλλά στην παραλία, δεν πάω. Δεν τολμώ.