Όταν άρχιζε το γαϊτανάκι (πόσο σκατολαός είμαστε, τι σόι λάφυρο καναντήσαμε τη χώρα, και να, κυρία Λαγκάρντ, δείτε τον λογαριασμό στη χαρτοπετσέτα) είχα κλείσει τα 60. Οι μετακομίσεις και τα επιτηδεύματα που συνάλλαξα υπερέβαιναν την κινητικότητα που λάτρευαν ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και άλλα Ιδρύματα Μυαλοπωλών. Αλλά μέσα μου, λειτουργούσε ακόμη ο αισιόδοξος μαλακοπίτουρας. Στο βάθος των λογισμών μου ήμουν πεπεισμένος (ή είχα κομποδέσει) πως κάπως, κάπου και κάποτε, η χώρα διάθετε το απαραίτητο συλλογικο νιονιό για να καταλάβει, ιδιωτικώς και συλλογικώς, πως όλα ήταν μάγια και λεκανομαντείες και θα λειτουργούσε επιτέλους ένα ίχνος ζωής, πίσω από την νεκροφάνεια.
Ποτέ δεν πήρα τοις μετρητοίς πως ουρανοβατούσα και πως το μέλλον δεν διέθετε τον αυτόματο πιλότο που νόμιζα πως θα γλύτωνε την χώρα και τους αγαπημένους μου συμπατριώτες. Είτε άνωθεν, είτε με εξ υπογυίου επινοήσεις. Στην χαρτοπαιξία, υπήρχε το λεγόμενο σωστήρι. Στη ρουλέτα, η γκαντεμιά εξαφανίζονταν ενίοτε, άν λειτουργούσε η εσωτερική υπόδειξη «παίξε 22 and the neighbors». Ευκαιρία για δουλειά δεν άφηνα να πέσει κάτω, αν και ήξερα που θα καταλήξει. Σε Καβάφη και μεσαιωνικές πηγές, συχνά ανέτρεχα και με λύτρωναν. Καθώς οι ελάχιστοι φίλοι μου επιβίωναν, αναθαρρούσα. Όταν άρχισε να τους παίρνει ο Χάρος, δεν τους ξέχασα και πάντα άνοιγα ένα οικείο airbnb μέσα μου για τη βολή τους. Στα 100 άρθρα που δημοσίευα, ζήτημα ένα να ήταν ηπίως «φιλοκυβερνητικό».
Ένα μου λείπει, ένα αναζητώ, καθήμενος στην Πέτρα της Υπομονής. Η άμισθη, άτυπη και φιλότιμη ανακοίνωση ενός «εγχειριδίου εναλλακτικών προτάσεων για την υπέρβαση της Κρίσης» γραμμένη όχι από εταιρισμούς φορέων ή ατόμων που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί και από πίσω τους δεν υπάρχει συγγραφική ανιδιοτέλεια, αλλά μόνο κάποια συσχέτιση που υποδεικνύει αφανώς τον φορέα υλοποίησής της. Διότι κυβερνητικά ή αντικυβερνητικά κομματικά σενάρια ή προτάσεις υπάρχουν και παραϋπάρχουν.
Νομίζω πως λείπει από την γραμματολογία ένα «de profundis», ένας Ζολά για τον Ντρέϋφους, μια «καλύβα του Μπάρμπα Θωμά». Λείπει ένα ευανάγνωστο κείμενο αναφοράς, με οδηγίες χρήσεως. Μια σύμπραξη εναλλακτικών λύσεων, που θα αποσκοπούν σε μια διάτρηση ενός φαινομενικά αρραγούς τείχους. Ιδέες δηλαδή που δεν προέρχοναι από βαρέως εξαρτημένους χαρακτήρες. Που θα συνδυάζουν τα ασυνδύαστα χωρίς έπαρση, θα προκαλούν βάσιμες ελπίδες ανάταξης, και θα αποτυπώνουν ευκρινώς τις πηγές των δακρύων μας.
Καταλαβαίνω βέβαια πως ακόμη κι αν υπήρχε, τάχιστα εκπονημένο και συσκευασμένο, ένα τέτοιο κείμενο αναφοράς, θα μας γλύτωνε μόνον αν γινόταν προσφιλές ανάγνωσμα και πόλος έλξης και σκέψεων από τους περισσότερους πολίτες, τουτέστιν από ανθρώπους που δεν έχουν εκμάθει την τεχνική να καταστρέφουν ιδέες που δεν έχουν σχέση με την διαβόητη «πολιτική διαχείριση».
Περιμένω ένα κείμενο αναφοράς που θα εξελιχθεί σε ένα ατράνταχτο και ποτιστικό περιβόλι στερεοτύπων. Διότι οι πολιτικοί, μόνον στερεότυπα αντιλαμβάνονται μονίμως.
