Τους άλλαζα σαν τα πουκάμισα. Από σταρούμπες στυλ Ασκητή, θέλω μισό μηνιάτικο τη συνεδρία, κοπέλες στο ξεκίνημα, εγώ δεν χρεώνω την πρώτη φορά, έμπειρους σε κρατικά νοσοκομεία, κοριτσάρα μου πάρε ένα ζάναξ, κοίτα να ξεκουράζεσαι να χαρείς το παιδάκι σου, λίγο πριν τη σύνταξη, εγώ τα μεσημέρια κοιμάμαι δεν μπορώ να σας δεχτώ. Πάνω-κάτω όλοι την ίδια διάγνωση. Είσαι μια χαρά. Ισορροπημένο άτομο. Θα την βρεις τη λύση. Δεν το έβαλα κάτω. Συνέχισα να ψάχνω. Αν θες να βάλεις την ψυχανάλυση μέσα στα τοπ πράγματα που έχεις κάνει στη ζωή σου, ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει πρόβλημα. Αλλιώς τζάμπα κόπος. Να τα, να τα. Κύριος, με την πρώτη ματιά μού το σκάει το θέμα μου.

― Για αρχή να σας πω υπάρχει αδυναμία συγκέντρωσης. Μιλάτε μπερδεμένα, χωρίς ειρμό και στο παρελθόν σας εμφανίζεται η εσωτερική παλινδρόμηση, που δηλώνει την τάση του ανθρώπου να υπαναχωρήσει φοβισμένος μπλα μπλα μπλα. (Εδώ είμαστε. Αράζω και πίσω σαν να κάθομαι κάτω από ίσκιο μουριάς…)

― Από το ένα μέχρι το δέκα, βάλτε έναν βαθμό στον εαυτό σας.

(Κάνω το σήμα της νίκης, 2.)

― Αυτό πρέπει να το ανεβάσουμε.

― Να το ανεβάσουμε, του λέω.

― Φίλες έχετε.

― Όχι. Δεν έχω καμία. Στο γάμο μου δεν είχα κοπέλες να με ντύσουν. Μόνο την αδερφή μου. Και μετά στη δεξίωση που έφαγα και ήπια πολύ γιατί κάναμε γάμο τύπου άηλαντ με σολωμό και καπνιστά ουίσκια, με στένευε ο κορσές και με έφερε στο σπίτι ο άντρας της αδερφής μου και μου τον έβγαλε.

― Και το έχετε ξεπεράσει;

― Εγώ το έχω ξεπεράσει, η αδερφή μου όμως συνέχεια με ρωτάει πως και τι, και πάνε χρόνια.

― Για τις φιλίες λέω…

― Αυτές τις έκοψα νωρίς, μαζί με το ξανθιστικο για το μουστάκι. Τρίχες καλό είναι να μην υπάρχουν.

(Σκεπτικός)

― Ας συνεχίσουμε την άλλη Τρίτη.