Ξέρουμε μερικά παραμύθια για ακέφαλα σώματα, αλλά για κεφάλια δίχως σώμα όχι τόσα. Στη γειτονιά πάντως έχει αρκετά κεφάλια δίχως καθόλου κορμό και χέρια και πόδια. Πίσω από μισάνοιχτες κουρτίνες ξεχωρίζουν με το λευκό δέρμα τους, πανιασμένο από τη υγρασία του κλειστού χώρου. Τόσο λευκό το δέρμα τους -ασχέτως φυλής. Το λευκό της απουσίας οξυγόνου, ήλιου, χρώματος. Κοιτάνε με μαύρα μάτια τον δρόμο. Τα κεφάλι παραμένει ακίνητο σε περαστικούς διαβάτες, πετούμενα και τετράποδα. Έχει βρει μια φυσική βολική στάση και ξεχωρίζει μέσα στο μαύρο κάδρο. Δεν υπάρχει φως από μέσα προς τα έξω.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως ο Καραβάτζιο από εκεί εμπνεύστηκε τη διάσημη τεχνική του το κιαροσκούρο. Γιατί ακριβώς η λευκή σάρκα των προσώπων ξεσηκώνει το κατάμαυρο που ακολουθεί τις γραμμές των προσώπων και σχεδόν τα τρώει καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερη ζωή από πάνω τους μέχρι να ξεχυθεί από το παράθυρο και να τρομοκρατήσει και τους υπόλοιπους.

Αυτά τα πορτρέτα των ακέφαλων σωμάτων έχουν κάτι μόνιμο και μίας χρήσης. Αιωνιότητα και στιγμιαίο τα χαρακτηρίζει με ένα μαγικό τρόπο εξισορρόπησης του χρόνου.