Το έτος 2000 το περιοδικό Status έκανε μια ειδική έκδοση για τους σημαντικότερους έλληνες του εικοστού αιώνα. Ο Πέτρος Μπουροβίλης, διευθυντής του περιοδικού και φίλος, μου ζήτησε φωτογραφίες και στοιχεία για τον παπού μου Μήτσο Λαμπράκη, τα οποία πρόθυμα του έδωσα. Με ρώτησε αν είχα κάποιος άλλους υπ’ όψιν που θα έπρεπε να περιλάβει το αφιέρωμα. Είχα πολλούς, και προσπάθησα να αποφύγω τους συνήθεις υπόπτους (καλλιτέχνες και πολιτικούς) που θα τους περιλάμβανε το περιοδικό ούτως ή άλλως ως “διάσημους”. Πρότεινα τον Νίκο Σβορώνο και τον Κ.Θ. Δημαρά, τους δυο δασκάλους του πατέρα μου. (Όταν στη μεταπολίτευση έγινε πρόταση στον πατέρα μου να αναλάβει έδρα στην Ακαδημία Αθηνών, αυτός αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας ότι θεωρεί αδιανόητο να γίνει αυτός Ακαδημαϊκός πριν από τον Δημαρά και τον Σβορώνο.) Πρότεινα επίσης τον Φιλοποίμενα Φίνο, τον Νίκο Καρύδη και τον Τάκη Β. Λαμπρόπουλο. Από τους πέντε μόνον ο Λαμπρόπουλος ζούσε τότε, και πέθανε την περασμένη εβδομάδα στα 91. Ευκαιρία κι αφορμή να ξανακούσουμε τη συνέντευξη που είχε δώσει στον Φώτη Απέργη το 2018, που είναι ένα καίριο μάθημα νεότερης ιστορίας.
Ετικέτες: Τάκης Β. Λαμπρόπουλος
