Ο dj προσπαθεί να πει μια ιστορία, μέσα από το σετ του. Έχει το πολύ βαρύ εργαλείο της ατέλειωτης και χωρίς περιορισμούς μουσικής – και σαν σκηνοθέτης, δημιουργεί κινηματογραφικές εικόνες.
Πότε δείχνει την σκηνή που κάποιος χαίρεται, άλλοτε χορεύει εκστασιασμένος, άλλες φορές οργίζεται, χαλαρώνει, ερεθίζεται σεξουαλικά, ρομαντίζεται, εξευγενίζεται, καφρίζει, χαζολογάει, ή κόβει φλέβες, από ένα προσωπικό δαιμόνιο.
Ο dj δεν κάνει επίδειξη γνώσεων, ούτε προμοτάρει τα νέα χιτς. Δεν έχει κολλήματα, αν το επόμενο τραγούδι που επιλέξει, θα είναι “μέηνστρημ” ή “αντεργκράουντ” – φτάνει να εξυπηρετεί τον συνολικό σκοπό.
Μέσω της μουσικής, δείχνει στον ακροατή, έναν ηχητικό κινηματογράφο – η ευθύνη του μεγάλη, σαν σεφ που βγάζει το μενού, μίας πνευματικής τροφής.
Ενίοτε, δρα επιμορφωτικά, παρουσιάζοντας όλα αυτά, με μουσική που δεν είναι πάντα, πανεύκολη στην θέαση, και σαν καλός χρυσοθήρας, την έχει ανακαλύψει – ανασύρει, από το ηχητικό ποτάμι. Όχι για να δοξαστεί, αλλά για να κάνει την δουλειά του ορθότερα, ίσως και για να αποδώσει ένα φόρο τιμής, σε λιγότερο, ή και καθόλου γνωστούς μουσικούς δημιουργούς, που αξίζουν.
Το ταλέντο του κρίνεται κυρίως από την σκηνοθεσία, την τεχνική και το αποτέλεσμα. Το ήθος του απ’ το αν τον νοιάζουν, έστω και λίγο, όλα τα παραπάνω.