Οι υγρασίες των τοιχογραφημένων επιφανειών που όταν ανιχνεύονται δεν θεραπεύονται δια της ταπείνωσης του υδάτινου ορίζοντα,οι διαμήκεις ενεργές ρωγμές, οι εργάτες με τις σαγιονάρες, η έλλειψη τεχνιτών που έχουν περάσει από σαράντα κύματα εκπαίδευσης, «η ζωή και οι ανάγκες της» που καλύπτουν τα θρησκευτικά μνημεία με νεοβυζαντινί απρέπειες,  και τα κοσμικά με εξωτερικές μονάδες κλιματισμού και άλλα χρηστικά, η χρήση ζωντανής φωτιάς στο εργοτάξιο, η αυτεπιστασία ως υπηρεσιακή ευθύνη ανθρώπων που διδάχτηκαν αισθητική της τέχνης και η διακόσμηση των διαμερισμάτων τους αποδεικνύει την μακαριότητα της καριέρας τους, η ανάθεση ευθύνης σε αστοιχείωτους, αλλά υψηλά στην επετηρίδα, το βόλεμα που προκαλεί η παρουσία γαλαντόμων εργολάβων, η ατελέστατη τεκμηρίωση των μνημείων, η επιβολή επιστημονικών προσωπικών απόψεων στην πρακτική των αναστηλωτικών προτάσεων, η απουσία κάθε μορφής πιστοποίησης, η φιλότιμη αυτενέργεια που οδηγεί σε κάρα με πατάτες, η φρικτή έλλειψη συνεργείων υπό εργοδηγό, αρχιτεχνίτες, τεχνίτες και βοηθούς που γερνάνε δουλεύοντας ως εσνάφι και όχι ως οκταμηνίτες, η έλλειψη  γενικής γραμματείας πολιτιστικής κληρονομιάς πλήρως αποκεντρωμένης, και άλλα, ίσως εκατό εκκρεμή και χαίνοντα κενά, είναι η πεσμένη ασφάλεια και ο μέγας εσωτερικός κίνδυνος των δικών μας μνημείων, χωρίς να υπολογίσω την ασφαλή μεταφορά των ειδημόνων, από την υλοποιητική Πράξη στην στέππα της Διδαχής. Κι αν μας θλίβει ο Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο και η Νοτρ Νταμ στο Παρίσι, τα μνημεία της χώρας μας και πολλών γειτονικών, το πολύ να καινουργωθούν εμβαπτισμένα στο κρεμ-μπεζ χάρτσι από πατημένο κουρασάνι και στον θρίαμβο ενός κίονα που ανασηκώθηκε συνοδευόμενο από μύριες αφηγήσεις υπέρ νέων Παρθενώνων και δεν συμμαζεύεται. Ακόμη και στα σύγχρονα οικοδομήματα, οι ταράτσες τους μοιάζουν με ανύντακτους μαχαλάδες λαϊκής αγοράς που διαλύεται.