Δεν ξέρω γιατί αλλά μετά τον σεισμό επαναπαύτηκα. Είναι αλήθεια αυτό που λένε: τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτές τις στιγμές που όλα είναι στον αέρα. Που η μπάλα μπορεί να κάτσει από τη μια ή από την άλλη. Όποια και αν είναι αυτή η άλλη. Νιώθω ότι τα δευτερόλεπτα του σεισμού ήταν δυο μήνες υπερβατικοί. Δυο μήνες γεμάτοι, με τη ζωή να χτυπάει στα μηνίγγια. Γιατί μέσα από τον σεισμό πλησίασε ο ένας τον άλλο, και βάλαμε για λίγο πίσω τις διχόνοιες, και ζήσαμε τις ζωές μας όπως ήταν εξαρχής σχεδιασμένες να τις ζήσουμε στο μυαλό του δημιουργού μας. Γιατί σίγουρα κανένας μας δεν πιστεύει ότι ήρθε εδώ για να ζήσει μεροδούλι-μεροφάι. Νιώθω ότι μέσα στον σεισμό έζησα σαν τον Γούντι Άλεν. Νιώθω ότι μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα πρόλαβα και αποπλάνησα την κόρη της γυναίκας μου και μετά την παντρεύτηκα στη Βενετία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έγραψα και σκηνοθέτησα δυο ταινίες και οι ηθοποιοί μου μετά δώρισαν τις αμοιβές τους στο χαμόγελο του παιδιού για να εξιλεωθούν που βρέθηκαν για λίγο στη δούλεψή μου. Δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τώρα αισθάνομαι εξουθενωμένος, αλλά και πλήρης εμπειριών. Νιώθω, αυτό το ράθυμο μετασεισμικό απόγευμα, σα να πέρασε ο χειμώνας. Νιώθω σα να έχει φτάσει ο Απρίλιος και είμαι μια ανάσα από το καλοκαίρι. Και ξέρω, με βεβαιότητα πια, ότι αν κάνει άλλους δυο σεισμούς σαν τον χθεσινοβραδινό, όχι μόνο θα τον φάμε τον χειμώνα, αλλά θα φάμε και το καλοκαίρι, και θα έχουμε ζήσει και δυο ζωές σαν της Κατρίν Ντενέβ, και όχι σαν του μίζερου του Αλέν Ντελόν. Και έτσι θα το φάμε και το ’18 και θα περάσουμε σε ένα χωροχρόνο χωρίς μνημόνια. Σε μια ζωή που όλα πάλι θα απέχουν από το είναι μας μόνον ένα σεισμό.