Παντρεύτηκες γιατί έπρεπε. Βρήκες μια δουλειά που έκατσε σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει γιατί δίνει μια σιγουριά. Σου έκοψαν τον μισθό, είπες άλλοι είναι οι άνεργοι. Σου χρέωσαν το σπίτι με ΕΜΦΙΑ και συνέχισες να διασκεδάζεις με το “Στην υγειά μας ρε παιδιά” γιατί που λεφτά και κουράγια για κανονικά πάρτυ. Ζεις την ζωή σου μέσα από οθόνες, ψυχαγωγείσαι με προιόντα που αποφασίζουν άλλοι ενώ νιώθεις ευλογημένος στην τοποθεσία που δηλώνεις ο ίδιος. Ψηφίζεις ότι ψηφίζει το σόι σου. Γλύφεις τον προεδράκο του χωριού σου για κανα μικρορουσφέτι. ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΦΑΠΑ παραιτημένος απ’ τα όνειρα σου γιατί μια μέρα τα ονόμασες ξαφνικά “τρελά” και πλέον είσαι ώριμος. Ζεις μια ζωή που δεν είσαι σίγουρος αν την διάλεξες ή αν σου έτυχε, με τον ίδιο τρόπο που κατοικείς και σε ένα μέρος που δεν έχεις ιδέα αν είναι δική σου επιλογή ή σου κατσε. Είσαι υπάκουος, συμβιβασμένος και παραιτημένος.

Και τώρα που σου λένε “Φόρα μία μάσκα εν μέσω πανδημίας” εσύ αντιδράς. Ανακαλύπτεις την ανυπακοή. Γίνεσαι καχύποπτος ότι κάποιοι θέλουν να καθορίσουν το μέλλον σου. Νιώθεις ότι κινδυνεύει η ελευθερία σου. Η τόση μεγάλη σου ελευθερία και τσιρίζεις σαν μαδημένο κλωσσοπουλάκι ορθώνοντας ξαφνικά ανάστημα σ’ αυτούς που θέλουν να ελέγξουν την τόσο ανεξέλεγκτη ζωή σου – Μια ζωή που όριζες απόλυτα εδώ και χρόνια. Μια ζωή που ήσουν κύριος των πράξεων και τον επιλογών σου.

Και φωνάζεις για την μάσκα. Για μια μάσκα που θα σου στερήσει το δικαίωμα να συνεχίζεις να ζεις σαν ελεύθερος άνθρωπος. Και ανησυχείς για τα εμβόλια και τα τσιπάκια της υποδούλωσης γράφοντας με κόκκινα γράμματα στην σιδερένια μπάλα που κρέμεται απ το πόδι σου την φράση “Δεν θα περάσει” γεμάτος αποφασιστικότητα και υπερηφάνεια.

Έτοιμος να φτάσεις στ’ άκρα. Έτοιμος να φτάσεις στο σούπερ μάρκετ που έχουν προσφορά τα γιαουρτάκια σήμερα που είναι Τρίτη και εσύ επιθυμείς να τα αγοράσεις αμάσκωτος.