Πότε έγινε πράγματι αντιπαθής ο Καραμανλής στους Αμερικάνους; Τελευταία, ο Μητσοτάκης, στην αυτονεκρολογία του είπε ως ακόμη και ο  Παπαληγούρας έγινε αποδέκτης διαθέσεων ανατροπής του, αλλά αυτό ελέγχεται. Δεν είναι πάντως λάθος να υποθέσουμε πως η ψυχρότητα της Αυλής έπαιξε κάποιον ρόλο. Ο Καραμανλής άρχισε να γοητεύεται από τον Γκωλισμό και τον στρατηγό αυτοπροσώπως, ενώ με τρεις πράξεις του 1960 σε ελάχιστο διάστημα ημερών (αποδοχή γερμανικών αποζημιώσεων, ρύθμιση μετανάστευσης προς Γερμανία, ρύθμιση του ζητήματος Μέρτεν και προσυπογραφή ένταξης στην Ευρώπη των 6) ίσως ενίσχυσε την αμερικάνικη δυσθυμία.

Άρχισαν να τον υπονομεύουν με τη δολοφονία Λαμπράκη, αλλά εκεί ευθύνεται επειδή απο το 1958 οργάνωσε καμαρίλλα με στόχο το φρενάρισμα της Αριστεράς, που ξέσπασε στις εκλογές του 1961, παρότι πρέπει ήδη να λειτουργούσαν παράκεντρα εξουσίας και οργανώθηκαν αντισυγκεντρώσεις και άλλα έκτροπα.

Οι αντρέσσες Καραμανλή στα χρόνια της δικτατορίας είναι παράδειγμα μιας εκ των άνω δυσπιστίας, που ωστόσο δεν αρνείται πως η χώρα εξέπεσε επί Κέντρου και Αποστασίας. Έως την χούντα, δυο φορές τουλάχιστον η χώρα κόντεψε να μπατάρει στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά.

Θα ήταν άδικο για εκείνες τις γενιές να μη σκεφτούμε τον περίγυρο. Από τα σίξτις και για δεκαπέντε χρόνια, ο ρατσισμός δεν είχε υποχωρήσει ντιπ, οι δικτατορίες πουλιούνταν στα καλάθια, η φαντασία διατείνονταν πως ήταν στην εξουσία και όταν οι φορείς της γέρασαν έγιναν χειρότεροι κι από τα γερασμένα φαντάσματα που υποκατέστησαν. Αλλά εμείς είχαμε το ροκ, το χάπι, τη μίνι φούστα και τον Τζων Στάκας με τα παληκάρια του και η ζωή έβγαινε φτηνά και πομπωδώς. Οι ρόλοι ήρθαν και πέρασαν. Άρχιζε η βασιλεία των αντικατοπτρισμών: πολιτικοί μηχανισμοί από το ίδιο καλούπι, με διακριτά (και δανεικά) εμβλήματα και χρώματα.