Yπάρχουν συνθήκες ακυρωμένες, ωσάν των Σεβρών, άλλες τσουρούτικες, ωσάν του Νεϊγύ, παράλλες δήθεν ισχύουσες, όπως της Λωζάννης, ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως άλλο είναι η συμμαχία, άλλο η υποστήριξη, άλλο ο καιροσκοπισμός και βέβαια, αυτά με λιγη προσοχή στις ορολογίες.

Ένα παράδειγμα: η Κρήτη. Το νησί που ανήκει στην Ελλάδα και διαθέτει, λόγω Σούδας και διευκολύνσεων, μια τεράστια, οργανική στρατιωτική αμερικάνικη βάση. Εντούτοις, δεν υπάρχει καμία συμφωνία, φανερή ή κρυφή που να ξεκινάει με την φράση «Η Κρήτη, ως ελληνική νήσος, παραχωρεί δικαιώματα χρήσης και διακατοχής στις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτή η θεμελιώδης αμοιβαία διαβεβαίωση, σημαίνει πως όποιος αποπειραθεί να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς της νήσου, σε αέρα, στεριά και θάλασσα, την έκατσε τη βάρκα, το γυάλισε το μετάλλιο, γενικώς τηνε γάμησε»

Δεν σας πείθω; Κακό της κεφαλής σας .Δηλαδή νομίζετε πως εάν η Τουρκία της τηνε βιδώσει και αποπειραθεί να καταλάβει το νησί, παρευθύς οι διεθνεις νόμοι και οι οικείοι προφήτες θα συνεγείρουν την σταυροφορία «Νικηφόρος Φωκάς» για να φύγουν οι Μεμέτηδες; Αχά! Απλως θα δηλωθεί πως «Η Σούδα μπορεί να χρησιμοποιείται όπως επί ελληνικής διακατοχής». Φυσικά, θα υπάρξουν, σε διεθνή fora, τα δέοντα ψηφίσματα.

Επομένως, έχω μια μικρή ένσταση για την ελληνοτουρκική κρίση, που έχει εξελιχθεί σε έναν εναγώνιο αγώνα που τιμά  την σύγκρουση Σαλαδίνου και Σταυροφόρων, αλλά έως εκεί. Πως είπατε; Οι διεθνείς σχέσεις δεν υπόκεινται σε μεσαιωνικές πρακτικές; Δικό σας είναι το μυαλό και η χρήση του ελεύθερη. Διότι όταν το αυγκό είναι στρουθοκαμήλου και φράζει τα Δαρδανέλλια, η επιστροφή στα άκτα του Μεσαίωνα είναι επιβεβλημενη. Άλλο εργαλείο η διεθνής κονίστρα, δεν διαθέτει.

«Όταν υπάρχει μεσαίωνας, φερόμαστε αναλόγως» είναι το motto που μ΄αρέσει.’Οταν οι Γερμανοί πωλούν εξοπλισμούς παντού και για πάρτη τους κρατάνε κάτι γκράδες, όταν οι Γάλλοι χτίζουν ένα πρόγραμμα κυριολεκτικά ανήλικο, σαν τον πρόεδρό τους, όταν ο Ντόναλντ ο Ασύστατος λατρεύεται από τις υπερατλαντικές κοινωνίες  και θέλει μισό κοντέινερ χάπια για να φερθεί φυσιολογικά, είμαστε για τα καλά χωμένοι στους μεσαίωνες. Το ημερολόγιό μας, ωσάν τα χαϊβάνια, τηρείται αναλόγως της πνευματικής κατάστασης ενός Ερτοάνου αμηρά, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κανει φούρλα «επιστροφής στη Δύση» και το ίδιο ισχύει για όλους τους γουαναμπή συμμάχους μας.

Άρα, φρονώ πως πρέπει να επιστρέψουμε εν μέρει σε διακανονισμούς, τους οποίους ακολούθησαν  ο Έρικ ο βίαιος, ο Αλφόνσος ο πανηλίθιος, ο στυγερός Μπαμπαγκάν και η αλλόπιστη Μαγκνταλένα η Ψαροδιώκτρια. Δηλαδή, οι συμμαχίες μας να έχουν προσωρινή ανταλλακτική χροιά (λόγου χάρη, να συμφωνήσουμε με Γάλλους ή Ιταλούς  να αποκτήσουν ναυτική βάση στο σύμπλεγμα της Μεγίστης και να πείσουμε την Κύπρο να μπει δοκιμαστικά στο ΝΑΤΟ, δίνοντας διευκολύνσεις στους Αμερικάνους). Τέτοια εννοώ.

Κι επειδή αυτά γράφονται με πλακατζήδικη διάθεση, δεν είναι εντούτοις τόσον αμέριμνα. Εννοώ πως οι συμμαχίες μας πρέπει να αποκτήσουν βάθος. Αν μας χρειάζονται οι Ιταλοί, είναι σώφρον να ενισχύουμε τις επιρροές τους στη Λιβύη, αντί να στήνουμε δικές μας πλεκτάνες.

Τελικά, μεσαιωνικώς θεωρώντας τα, προβλέπω βαρβάτη ελληνοτουρκική σύμπραξη για αγωγούς και λοιπά προβλήματα, καθώς δεν χρειάζεται να ασκώ προφητική τέχνη: οι Κομνήνειοι αιώνες, μεταξύ Αρπ Αρσλάν και Μυριοκέφαλου καλύπτουν επαρκώς και τον 21ον αιώνα.

Για να τελειώνουμε. Από την δεκαετία του 70 υπάρχει μια «ηθική ανισοκατανομή» στα ελληνοτουρκικά. Κάτι τα χωρικά ύδατα, λίγο οι υπερπτήσεις, δεν υπάρχει ελληνικό καταδιωκτικο που να παραβιάζει κάθε τύπου σύνορα, κι όμως καυχιόμαστε που τους «νικάμε» σε κατ΄όνομα αναμετρήσεις. Και τη τσιπούρα στα Ίμια την ξεπαραγαδιάζουμε εν μέσω λιμενικών σαλτανατιών των γειτόνων. Ναι, κανένας «σύμμαχος» δεν θέλει να μπλεχτούμε σε alert μαζί τους. Αλλά βλέπω πως οι τρεις βόρειοι γείτονες που είναι προδήλως φιλοαμερικανοί, έχουν ιδιοτυπίες στο αξάν με το οποίο προφέρουν τον φιλοαμερικανισμό τους. Με δυο λόγια είμαστε σύμμαχοι της μεγάλης συμμάχου, αλλά μεταξύ μας, όχι. Εκτιμώ πως βρισκόμαστε λιγους μήνες μετά το 1897 και είναι καιρός να σοβαρευτούμε.

Kαι δεν είναι τόσο να υπάρχει μόχλευση ενός «Βενιζέλου που ως Λευτεράκης θα μας σώσει» όσο να αποκτήσουμε στράτευμα και μέσα που εκπαιδεύονται στην τελευταία λέξη των πολέμων, στράτευμα πανούργο, ξένοιαστο, εφευρετικό.