Αν δε με γελά η μνήμη, πρώτη φορά έπεσε η ιδέα να ονομαστεί η χώρα τους Makedonijia από έναν υπουργό της Ρωσίας, πριν εικοσιπέντε χρόνους. Και σήμερα κυκλοφορεί πάλι, μετά από Πινέιρους και πλήθος «ειδικών», ένα όνομα στο ίδιο καλούπι. Έχετε μήπως κατά νου, πώς κύλησε αυτό το τέταρτο αιώνα;
Δεν ξέρω τι φασούλι θα βγει από αυτά. Το ψυχανεμίζομαι. Αλλά βλέπω ότι τα προχώ και φευγάτα ηλεκτρονικά Μέσα, άρχισαν ένα ψιλό γαζί, να μη το ονοματίσω παραλήρημα. Σοφαροφανής αρθρογράφος, μας ειδοποιάει ότι οι γείτονες αυτοί, ονειρεύονται να μας σφάξουν όλους και να εκπληρωθεί το παραδοσιακό τους όνειρο.
Το «Μακεδονία» το σοφίστηκαν και το υποστήριξαν οι Σέρβοι, με πάθος. Ξέρετε, οι προαιώνιοι φίλοι μας. Που όταν υπήρξε σύμφωνο Πολίτη-Καλφώφ το 1924, απ΄όπου προήλθε το Abecedar, το αναγνωστικό, οι Σέρβοι κόντεψαν να τρελαθούν από το άγχος και μας απείλησαν. Το ζήτημα ενός αιτήματος για «αυτόνομη» Μακεδονία, Κρήτη, Ανατολική Ρωμυλία, Βουλγαρία, σε συνδυασμό με νέα κράτη που θα ήταν υποτελή στο Χαλιφάτο, ήταν η μόδα του 19ου αιώνα και άλλα δε λέω.
Δεν την ξέρετε την περιοχή, δεν σας πάει ο νους ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που μιλάνε την γλώσσα, που κατοικούν σε ό,τι τους απόμεινε και άλλα δε λέω. Εξάλλου οι Βλάχοι (τριών λογιών, και άλλα δε λέω) έπαθαν ανήκουστα από τον Γιουγκοσλάβικο εθνικισμό. Το εκ μητρός χωριό μου, βλαχοχώρι αλλά από μετοίκους Μογλενίτες, έχει μείνει το λείψανο από ένα ορεινό θέρετρο, με πειραγμένες επιγραφές. Όπως και σε εμάς, όπως και στους Βουλγάροι και σε δεκάδες στα Βαλκάνια.
Οι Σέρβοι τους ήθελαν Μακεδόνες, κληρονομώντας το πάθος των Βουλγάρων για μια Βουλγαρία του Συμεώνος και του αγίου Στεφάνου.
Τα Βαλκάνια ενώθηκαν πάντοτε από δυνατούς λαούς που απλώθηκαν στρατηγικά όπου τους πήρε. Παλιά οι Οδρύσες, που τα κατάφεραν βραχυβίως στα ανατολικά. Μετά, οι Μακεδόνες,μετά οι Ρωμαίοι, μετά η νέα Ρώμη, μετά οι Οθωμανοί. Δεν αναφέρω τις διαμάχες και τους πολέμους, όπου ανακατεύτηκαν πλήθος ξενάκια και απόφυγοι, σπρωγμένοι από άλλους, αφήνοντας παντού στίγματα της παρουσίας ή της απουσίας τους. Βούλγαροι, Σέρβοι και Αρβανίτες άπλωσαν επίσης τον τραχανά τους.
Αλλά δεν ξέρετε. Πολλά δεν ξέρετε. Δεν ταξιδέψατε σε χωριά, λίμνες και πλανινές, δεν πήρατε χαμπάρι για το ενδιάθετο κανενός. Μόνο το εμπόριο κυβερνούσε τη μοίρα τους. Όταν πλάκωσαν οι πυροσβέστες και σβήσαν τις φωτιές στα διυλιστήρια της Σαλονίκης, δεν ξέρατε ποιοί ήταν. Αλλά διαβάζατε τις ταμπέλες των εμπόρων μας στην Εγνατία στη γλώσσα τους, δε μπορεί να μην προσέξατε στα μεγάλα καταστήματα της Μίκρας, Κόντινεντ και έτσι, που έβγαιναν οικογενειακές φωτογραφίες μπροστά σε βουνά λευκών ηλεκτρικών ειδών. Και τη θάλασσα στον Πλαταμώνα, την ξεχάσατε.
Εποχή ψυχρού πολέμου, με τη Γιουγκοσλαβία φίφτι-φίφτι, καλά δούλευε η μάκινα. Και όταν εκείνη κατέρρευσε και οι επαρχίες της γινόταν κράτη, που ήταν ο πρωθυπουργός μας και ο υπουργός εξωτερικών μας να μιλήσουν στα Ηνωμένα Έθνη, διατυπώνοντας τον προβληματισμό τους, πριν μπούνε στην διεθνή κοινότητα;
Μόνο το εμπάργκο, το δήθεν εμπάργκο, που επί χρόνια μας ξελάσπωνε. Και αστειάκια για τους γυφτοσκοπιανούς. Τις εσωτερικές τους διαμάχες, τις κατέγραφε κανένας; Θα ήθελα να καταγράψω εδώ και τώρα πούθε και πως επέζησαν οι φυλές τους, αλλά δεν πρόκειται. Μειοψηφίες γενικώς μας κυβερνάνε, επιστήμονες «αδιάφθοροι» παντού και το επίμονο, υστερικό παιχνίδι της σχολικής αγωγής και τα ενδοθρησκευτικά ζητήματα.
Τώρα, μας ενώνουν επειδή γεωστρατηγικώς μοιάζουμε μοντέλες και πιπίνια.
Θα πίστευα την Ευρώπη εάν η ατζέντα της δεν είχε το ευρώ ως φλάμπουρο, αλλά την Δικαιοσύνη ως εξουσία, την ισονομία και την Άμυνα. Και θα έχετε παρατηρήσει πως οι Αμερικάνοι συνηθάνε να οπλίζουν ηγέτες που φροντίζουν να σφάζουν τελετουργικώς, όταν η χώρα τους έρχεται εκεί που θέλουν.
Να τελειώνουμε. Να τα βρούμε. Εδώ είναι Μπαλκάνια και δεν ξέρουμε διόλου το πετιμέζι της συνεννόησης.
