Εξαρτάται. Ο καλύτερος τρόπος είναι να σου τύχει τόπος απ΄όπου πέρασαν επαναληπτικώς ονικά, προβατάκια, υποζύγια και αγρίμια – αγριμάκια. Το γδαρμένο έδαφος από τα μακροχρόνια πατήματά τους, ακυρώνει τις μεγάλες κλίσεις και πιθανά γκρεμοτσακίσματα.
Στα αστικά τοπία, τα ενίοτε γκαζονωμένα, είναι πιο εύκολο: καθώς οι χαράκτες διαβάσεων σε πάρκα και πράσινες νησίδες, συνήθως τραβάνε ξεγυρισμένες ευθείες που δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ευχαριστούν την αρμονία του σχεδίου, οπότε μένουν άθικτα από τα πατήματα του πεζοπόρου, οι οποίοι κινούνται με το ξυράφι του Όκκαμ: πατάνε το γρασίδι αμείλικτα για να κόβουν δρόμο.
Τέρμα τώρα τα «φυσικά» παραδείγματα. Διότι το νέο ουράνιο μονοπάτι, το παρθένο, το διαδικτυακό, από Σεπτέμβριο, δεν ξέρω αν θα χαραχτεί, αλλά θα δένει την πλατεία Κοτζιά με το Μαξίμου ή με όποιο τέλος πάντως στέκι αποφασίσει να κυβερνήσει ο νέος πρωθυπουργός.
Στην ουσία, θα είναι ένας άξονας, θεωρητικός, για να ενώνει τις τύχες θείου και ανηψιού. Πρωθυπουργού της Ελλάδος και Δημάρχου Αθηναίων.
Αμφοτέρων οι σχεδιασμοί, όσο καταλάβαμε από τις εξαγγελίες, έχουν ομοιότητες και διαφορές. Έως σήμερα, έταξαν παρόμοια σχέση με συγκεκριμένες ομάδες πολιτών, και άλλες κοινές αναγγελίες.
Μόνο που ο ανηψιός θα οργώνει γειτονιές που τις θεωρεί «κύτταρο» και θα καταγράφει αιτήματα προς αξιολόγηση: άλλος γείτονας θα θέλει παιδική χαρά, κι άλλος να αφαλοκόβει ζητιάνους. Και καθώς ζήτησε να συγκεντρώσει ΟΛΕΣ τις διαδικασίες που αφορούν την «πόλη του» θα χαθεί σε υφέρπουσες αρμοδιότητες που δεν φαντάστηκε ποτέ του.
Από την άλλη ο θείος, όσο οι Υπηρεσίες είναι ψαρωμένες, θα το παίζει ανέτως «νενίκηκά σε Σολομών». Έτσι και ανακαλύψει πως η μεταφορά ενός δένδρου θέλει το ΟΚ από Δασαρχείο, και την σύμφωνη γνώμη διαφόρων Υπηρεσιών, δεν θα την κάτσει απλώς τη βάρκα, αλλά θα την ψάχνει και δεν θα τη βρίσκει, διότι μπορεί να καταστράφηκε μετ΄επαίνων και επιδοτήσεων από μία ευρωπαϊκή οδηγία.
Μόνο στο τρίγωνο των Αττικών Βερμούδων (Πολυτεχνείο, Μουσείο, Ακροπόλ) συμφωνούν. Αλλά κι εκεί, ενεδρεύουν Ειδικοί φορείς και άλλες εθνικές συλλογικότητες.
Κι όσο ωριμάζουν οι μέρες και η λάσπη των αποφάσεων θα φτάσει από τον αστράγαλο στο γόνατο, τόσο ο συγγενικός δεσμός θα ατονεί, επειδή οι μεταφερόμενοι Κορυδαλλοί και άλλα παρόμοια, πέφτουν πάνω στην επόμενη τετραετία και βλέπουμε, μια τετραετία που κατά το κρητικό οικογενειακό Δίκαιο, ανήκει στον ανηψιό.
Γι αυτό και έχει σημασία από ποια πλευρά της Πυραμίδας ξεκινάς την οικοδόμηση. Και όλοι οι «ηλίθιοι» των αιώνων, αρχίζουν από τη βάση. Αν ξεκινήσεις από την κορυφή, πρέπει να μετατραπείς σε ουτοπικό και αυταρχικό ηγέτη, οπότε πάμε γι άλλα.
Κακώς πηγαίνουν στην φωτογραφική έκθεση Μπεχράκη. Τον πύργο της Βαβέλ του Μπρύγκελ πρέπει να κρεμάσουν, έστω αντίγραφο, στα γραφεία τους. Διότι δείχνει, και σωστά, μια ελικοειδή ράμπα ανοδου. Και καθόδου.
