Για την αφεντιά μου μιλάω. Διότι υπήρξα και πρόεδρος και επισκέφθηκα κότερο. Με διαφορά είκοσι ετών βέβαια, αλλά η χειραγώγηση του Άρχοντος Χρόνου, είναι η βάση των Συνειρμών.

Ως πρόεδρος, εξέτισα μια θητεία προέδρου της πέμπτης Δημοτικού και εξελέγην δια βοής, αφου δάσκαλος ήταν ο πατέρας μου, έμφορτος από αναμνήσεις συνδικαλιστικού τύπου από το οικοτροφείο Φλωρίνης και μια σχολή Εφέδρων.

Ήμουν αποτελεσματικός- δεν έκαμα τίποτε.

Στην έκτη διαλέξαμε τον Μπίλη που ήταν ακόμη καλύτερος: δεν έστρεφε καν το  κεφάλι όταν τον φωνάζαμε πρόεδρο. Το είχε ξεχάσει αμα τη αναλήψει των καθηκόντων του.Αυτά, το 1958.

Το 1978, στην Τορώνη, καλοκαίρι των σεισμών, έλαβα μια δόση έναντι της αμοιβής μου ως αρχιτέκτων ανασκαφής και βλέπω ένα κότερο αρόδο έξω από την Λήκυθο, και μου έκανε «ουουουου» μια παρέα γνωστών από Σαλονίκη.

Ανάμεσά τους ήταν και η Εκείνη.

Παρακαλάω μια φελούκα και επιβιβάστηκα. Ένα παιχνίδι πόκας ήταν στρωμένο από τα καρταλάκια στην πρύμνη, δίπλα σε ηλιοθεραπευμένους. Στρώθηκα, έπαιξα και έχασα τα πάντα και αμέσως έπεσα στη θάλασσα ντυμένος και γύρισα στη στεριά. Ήταν μια συνήθης θεαματική κίνηση, αλλά έκτοτε δεν είχα άλλη εμπειρία, Προέδρου ή Μέλους συντροφιάς κότερου.

Γι’ αυτό και ο τίτλος. Ενωτικός συνειρμικός και επιτέλους αποφεύγω τα καυστικά σχόλια για άλλες, ομοειδείς περιπτώσεις.