Οι πεζοπόροι άλλων εποχών, χωρίς κινητά και σεϊτάν καλαμπαλίκια προσανατολισμού, όποτε απαντούσαν στις ερημιές αιπόλο ή δραγάτη, εκτός από ανταλαγή σιγαρέττων (τότε το κάπνισμα ήταν μέρος της υγιεινής διαβίωσης) ρωτούσαν πόσο απέχει ο προορισμός τους, ήτοι το Σπηλιό, η Γρατινή, η Φούρκα και το Κιρέτς, και τους απαντούσαν με αριθμό τσιγάρων: ένα ή δύο τσιγάρα δρόμος ή, στην χειρότερη περίπτωση, ο αιπόλος ή ο δραγάτης έκανε μια κύκλια χειρονομία που σήμαινε «χαιντεχάιντε», προσθέτοντας «καθόλου καλά δεν πάς».

Η μονάδα μέτρησης «τσιγάρο» είχε άλλη κλίμακα στον εγκέφαλο του οδοιπόρου, κι άλλη στου εντοπίου. Για εμάς, ένα τσιγάρο ήταν κανα τεταρτάκι το πολύ, καθώς τα παλιά τσιγάρα σπανίως δεν ήτανε στουκάκια και περιείχαν έως και τα νεύρα του καπνόφυλλου. Αλλά δεν μου έτυχε ποτέ να ιδώ το αντικείμενο του γεωγραφικού μου πόθου σε ένα τέταρτο. Μιάμιση ώρα και βάλε, ήταν η προσηνέστερη προσέγγιση.

Όλα τα ρεκόρ και τις επιδόσεις, τα έσπασε βέβαια, ο θυμόσοφος Μποϊτσης, εκ Γιαννιτσών νιζνάμης, που έστεκε κάπου στην παλιά αγορά όταν τον ρώτηξε αβροδίαιτος γιωταχής «μπάρμπα, καλά πάω για Αλεξάνδρεια;» λίγα μέτρα από την σχετική πινακίδα.

«Κατόλου καλά ντεν πας» απαντά ο  Μποΐτης, κι έδειξε τον απέραντο βάλτο. «Τα πας, τα πάς, τα πάς και θα βρείς τάλασσα. Τα μπείς σε καράβι και τα πας, τα πάς, τα πας και θα ανταμώσεις άμμο και φοινικιές. Τα ρωτήσεις, κι εκεί είναι η Αλεξάνδρεια»

«Μα τι λές πατριώτη!» εξερράγη ο χρήστης του βολάν. «Αφού με είπαν πως από τα Γιαννιτσά έχει στροφή και σε είκοσι χιλιόμετρα φτάνω»

«Α, εκεί είναι το Γκιντά» εξήγησε ατάραχος, εννοώντας τον Γιδά, τον εκ του Γίδου, ήτοι Γουίδωνος τον κλήρο, καθώς ο βάλτος είχε εκ παλαιού δοθεί σε Καβάσιλες, Μελήκ και Καϊκαούς, ότε ο μεσαίων πάσαν εβόσκετο την Οικουμένην.

Αυτό συνέβη προ ετών, από τον ίδιο άνθρωπο που όταν ξέσπασε ως καταιγίς το Μακεδονικό, είπε το θρυλικό, ατενίζοντας το απέραντο βακούφι των Εβρενός, πάνω στα παλαιά σύνορα Δραγουβιτών και Σαγουδάτων «παλιά μας λέγκαν Μπούλγκαροι, τώρα μας λένε Μακεντόνκι, να ντουμε πότε τα μας πούνε Ατηναίοι»

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην πιό βαρετή και ρουτινιέρικη προεκλογική περίοδο που γνώρισαν αυτά τα χώματα, οι ποταμοί, οι γκιόλες και οι οικισμοί, που βρισκονται πολλών αιώνων δρόμο από το ανυπόφορο Παρόν.